Column Patty Brard

18/06/2014

Terwijl commercieel Nederland vastbesloten was om bij de voltallige natie de Oranjekoorts vast op te laten laaien voordat het WK begon, middels juichpakken, hamsters en sambaballen, deed de rest enorm z’n best middels denigrerende voorbeschouwingen de koorts al de kop in te drukken voordat er überhaupt een bal verplaatst was.

En eerlijk is eerlijk, de oefeninterlands van ons Nederlands elftal deden mij ook niet echt naar de supermarkt rennen voor een krat bier en een worstenbroodje. Ik zat er helemaal niet zo in. Tot die eerste wedstrijd tegen Spanje. Dat land waar wij voetbaltechnisch toch een behoorlijke appel mee te schillen hadden. Daarom voelde ik af en toe een opwelling van fanatisme. Ik weet nog goed waar ik de vorige WK-finale, vier jaar geleden tegen Spanje, keek en met wie. In een huis vol voetbalvrouwen op Ibiza. We verloren, en halleluja wat zijn we daarna beledigd door de Spaanse bevolking toen we besloten nog een drankje te doen op de strandtent voor ons huis. Met de staart tussen ons benen zijn we afgedropen. En toen was er dus afgelopen vrijdag die openingswedstrijd, wederom tegen Spanje. Ik ben normaal niet zo van de zoete wraak, maar heel stiekempjes hoopte ik toch op een uitblinkertje van Wesley en een briljante actie van Van Persie. Ik had al mijn pooltjes braaf op 2-0 staan. Toen die eerste penalty winstgevend genomen werd door de Spanjaarden, zakte de moed me dan ook keihard in de gipsen poot. Gesteund door collega Beau en alle redactionele en technische Shownieuwsmensen die die avond moesten werken, dronk ik een caipirinha en probeerde al gillend en schreeuwend de moed erin te houden. Ik ben er bijna in gebleven en heb halverwege de avond een kalmerend tabletje moeten innemen. ’Het was Patty aan de valium of de rest van het team’, zei Beau. Zo hysterisch was ik kennelijk. Inmiddels is het oranje virus bijna dodelijk in ons huis: oranje gips, oranje jurkjes, hondjes in het oranje, oranje nagellak, ja we sparen inmiddels ook stiekem oranje hamsters! Ik hoop zo dat we (let op: WE) niet te vroeg gepiekt hebben en dat we het weer tot de cup gaan redden. En dan ga ik de finale lekker OP die strandtent in Ibiza kijken, met mijn voetbalvriendinnen, gehuld in een juichpak!