Column Patty Brard

28/01/2015

Soms hebben wij in huize Van de Vijver/Brard zo’n zondag dat we de gordijnen dicht houden, de open haard aangooien, de hele dag in pyjama lopen en al zappend de dag voorbij laten kabbelen. Heerlijk, beetje skiën kijken in de ochtend, lekker roerei op bed met koffie, tarwegrasje erbij. Zo vielen we afgelopen zondag in een prachtige documentaire over Adèle Bloemendaal.

Een laatste interview met de diva van inmiddels 82, nog voor haar tweede herseninfarct waardoor ze in een verzorgingstehuis belandde en het niet duidelijk is of ze ooit weer kan lopen of praten.

In dit interview sprak ze haar teleurstelling over het onvoorspelbare leven uit. Na een prachtige carrière van grofweg 50 jaar op tv, bühne en het witte doek dacht zij in het harnas te sterven, maar toen was daar dat eerste infarct. Daarvan was ze ten tijde van dit interview aan het herstellen. Ze oogde wel al oud en wat lastig pratend, maar was nog wel grappig. Interviewer: ’Ben je bang voor de dood?’ Adele: ’Nee hoor, je schijnt even te rochelen en dan ben je dood.’

’Wil je begraven of gecremeerd?’ Adèle: ’Begraven is te duur, dat kan ik me niet permitteren. Nee, het wordt cremeren in besloten kring.’ Het was haar laatste interview, hierna wilde ze met rust gelaten worden. Het eindshot regisseerde ze zelf: ze wilde alleen op een bankje aan de gracht van achteren worden gefilmd, met de camera die van haar wegliep waardoor zij steeds kleiner werd in beeld. Het deed me pijn om deze grande dame zo haar eigen einde op camera te zien organiseren. En daar zit ze nu, die ooit zo blijmoedige, getalenteerde vrouw, die nog straalde als Playboymodel, moederziel alleen in een verzorgingstehuis te wachten op het onvermijdelijke. Adèle: ’Net tegen de tijd dat je weet hoe je moet leven, wordt je weggerukt. Dat is verre van goed geregeld.’ Ik kijk naar Antoine, kruip nog eens dicht tegen hem aan, aai mijn hondjes en smeek in gedachten dat ik oud worden nooit op deze manier hoef mee te maken. Wat een eenzaamheid, hoe verdrietig. We beloven nog beter voor onszelf en elkaar te zorgen de komende jaren. Als het kan, wordt mijn afscheid ook zelf geregisseerd, maar niet in mijn eentje op een bankje aan de gracht onder een bewolkte hemel.