Column Patty Brard
15/03/2017
Als je aan mij iets over televisie vraagt, kan ik bijna altijd meepraten, ik ben namelijk keihard televisie verslaafd. Natuurlijk verschuil ik me graag achter het feit dat ik alles gezien moet hebben omdat ik nou eenmaal bij Shownieuws werk en alles moet weten, maar ik moet toegeven dat dat niet helemaal eerlijk is. De twee meest bekeken programma’s van de Nederlandse tv bekijk ik eigenlijk zelden tot nooit.
Maar het goede nieuws is, ik heb mezelf er dit seizoen toe verplicht en dus kijk ik (met een half oog en ook nog voornamelijk naar die knappe David Beckham achtige boer) naar Boer zoekt vrouw internationaal en heb ik zo waar een paar afleveringen van “Wie is de Mol” gezien. Uiteraard ook omdat mijn waarde vriend en collega Jochem van Gelder mee deed op voorspraak van zijn lieve zoon Levi. Laat ik voorop stellen dat ik zelden een programma heb gezien op de Nederlandse televisie wat zo vreselijk mooi gedraaid is als “Wie is de Mol”. Oregon zal er een hoop toeristen bij krijgen dit jaar, wat een prachtige natuur. Bovendien kan ook alles, als er een kandidaat ineens even naar Las Vegas moet omdat dat nou eenmaal leuk voor het spel is, gaat de kandidaat gewoon naar Las Vegas. Echt te gek, maar het heeft mij toch allemaal weer niet zo gegrepen dat ik als een dolle de chips en de cola op tafel zette op zaterdagavond en als een Molloot met een boekje op schoot de hints bij hield die er uiteindelijk toe moeten leiden dat jij die Mol kan ontmaskeren. Ik jank toch liever een potje met Robert Ten Brink mee bij All you need is love. Leeftijd misschien? Kan, maar het is best gek want ik ben dol op spelletjes en schreeuw de buurt bij elkaar tijdens een potje 30 seconds met mijn vrienden! En dan die ontknoping van “Wie is de Mol” in dat Vondelpark. Wat een hysterie. Alsof de conferentie van Jalta in 1945 met president Roosevelt, Churchill en Stalin in de herhaling werd gegooid. Toen eenmaal bleek dat Thomas de Mol was, Sanne de winnares en Jochem eigenlijk gewoon de altijd onhandige Jochem bleek en ik Chris Zeegers als een tiener tussen de mensenmassa zag staan juichen, kon ik echt alleen maar denken: “Maar effe serieus jongens, het is maar gewoon een spelletje hè……..Een heel leuk spelletje, dat mooi in beeld gebracht wordt, maar wat we op een kinderverjaardag in het bos ook kunnen organiseren. Het is duidelijk ik zal nooit een Molloot worden, gelukkig scheelt het maar 1 letter!