Column Patty Brard
06/09/2017
Vorige week nam ik na tien jaar afscheid van SBS6 en hoewel ik me voorgenomen had dat geruisloos te laten verlopen, hadden mijn collega’s daar een heel ander idee over. Ik ben inmiddels weer geland op Ibiza bij mijn lief en mijn hondenkinderen, die ik zo’n drie weken heb moeten missen omdat ik volgens mijn contract met SBS 100 Shownieuwsdiensten per jaar moest draaien en aan dat aantal bleken we nog niet te zitten. Helemaal niet erg, want zo kon ik nog even langer van mijn collega’s genieten en het afscheid in laten dalen.
Maar ik merkte dat ik toch enigszins geïrriteerd raakte naarmate de tijd verstreek, omdat mijn hoofdredacteur en ik besloten hadden dat ik nog twee jaar bij Shownieuws zou blijven, terwijl de nieuwe (vrouwelijke) top mij op ongepast pijnlijke wijze duidelijk maakte dat Shownieuws wat haar betreft nog wel oké was, maar ik niet goed genoeg bevonden werd om verder nog bijvoorbeeld Bonje Met De Buren te presenteren. En voor andere programma’s kwam ik gezien mijn houdbaarheidsdatum niet meer in aanmerking.
Dat kwam allemaal goed uit, want ik wilde het moeilijk produceerbare Bonje Met De Buren ook liever niet meer doen. Van de vier families per dag waar je uit het niets aanbelde, wilden er soms vier niet meewerken en zo belandde je uiteindelijk vaak in situaties die niet helemaal representatief zijn voor de Nederlandse samenleving en waarvan je moet afvragen of je ze wel in beeld had moeten brengen. Bovendien, zonder de inmiddels onnodig weggebonjourde Jochem van Gelder wilde ik het sowieso niet meer doen. Dus nog twee jaar Shownieuws zou het worden, totdat er zulk naar taalgebruik werd gebezigd dat ik uiteindelijk besloot ook Shownieuws te laten voor wat het was.
Ik heb er veel verdriet over gehad en mijn collega’s met mij. Dat bleek wel uit mijn stiekem georganiseerde afscheidsfeest. Iedereen was er, bijna alle SBS-presentatoren waren er. Met cadeaus en bovenal zulke lieve woorden. Van Irene Moors, die me ter bescherming een set prachtige tijgeroogarmbanden gaf, tot aan alle visagistes, die T-shirts hadden laten drukken met de tekst: In a world of Kardashians be a Patty! Redacteuren die me met persoonlijke cadeautjes verrasten en André van der Toorn die, ondanks de heftige strijd die hij voert tegen kanker, mij even kwam vasthouden en me toefluisterde dat ik zijn rots in de branding ben. En dat omdat ik het niet meer dan normaal vind om mensen de aandacht of hulp te bieden die ze nodig hebben. Ik heb een briljant afscheidsfeest gehad en ben nu pas weer geland in het ’normale’ leven.
Ik neem zo een plons in het zwembad en spurt dan naar het vliegveld om Dave Roelvink op te halen, die een paar dagen op Ibiza komt logeren voor een nieuw RTL5-programma. Wat een welkome afleiding, anders had ik waarschijnlijk nog drie dagen door gejankt over het prachtige afscheidsfeest dat mijn lieve collega’s voor mij hadden georganiseerd in mijn geliefde Borrelbar in Amsterdam. Lieve allemaal, dank jullie wel voor tien legendarische jaren!