Column Patty Brard

25/07/2018

Ik ben groot fan van het programma Ik Vertrek en sinds kort heeft RTL een eigen versie, in de vorm van vijf Nederlandse stellen die in het Italiaanse Ollolai voor één euro een huis kunnen kopen, maar daar dan wel iets moeten opzetten dat iedereen ten goede komt. De burgemeester van het dorp op Sardinië heeft namelijk besloten zijn gemeente een andere toekomst te geven omdat veel inwoners hun heil vanwege werkgelegenheid ergens anders gezocht hebben. De meeste huizen in Ollolai staan leeg en de ondernemende Nederlanders zijn daarom meer dan welkom en worden met open armen ontvangen door de lokale bevolking. De Nederlandse gezinnen en stellen moeten hun gekochte huis opknappen en proberen in het dorp een eigen bestaan op te bouwen, waarmee Ollolai weer nieuw leven en wat meer naamsbekendheid ingeblazen moet worden. Elke week krijgen de Nederlanders een opdracht van de burgemeester om iets te organiseren dat Ollolai een stukje in bekendheid en populariteit moet laten toenemen. Diegene die dat het beste doen, winnen aan het eind van de rit 20.000 euro. Terwijl ze hun huizen opknappen, verblijven ze op een camping nabij het dorp.

Ik ben altijd een trouwe televisiekijker en Antoine helemaal niet, maar met dit soort programma’s zitten we er allebei helemaal in. Hoe zouden wij het doen, waar begin je met verbouwen met zulke aftandse bouwvallen, wie van de bewoners vinden we aardig en wie niet, en hoe zouden wij hier geld gaan verdienen? Heerlijke televisie! Als wij de helft jonger waren geweest en geen zelfstandige ondernemers  met eigen huis etcetera, hadden wij zeker met Helemaal Het Einde of Ollolai mee willen doen. Zelfs toen Utopia begon, keken wij elkaar aan en zeiden we dat we daar stiekem wel aan de slag hadden willen gaan. Inmiddels is dat laatste geen optie meer, maar naar Ollolai afreizen hadden we zeker overwogen. Vooral omdat ik Italiaans spreek en Antoine als architect bij elk bouwval al een plannetje heeft om het zo goed en efficiënt mogelijk bewoonbaar te maken.

Natuurlijk staan wij als beste stuurlui aan wal, maar mij verbaast het elke keer weer dat mensen verhuizen naar een land terwijl ze geen woord verstaan van de taal die daar gesproken wordt. Doe een snelcursus, pak je telefoon erbij, maar doe iets. Ook in Ollolai is maar één meisje die een beetje Italiaans brabbelt. De rest is met stomheid geslagen. Hoe wil je de rest dan georganiseerd krijgen?, vraag ik me elke keer weer af. Natuurlijk is het wel enige televisie als de oude Italiaanse buurvrouw denkt dat ze wat spullen van de verbouwing van de Nederlandse buren mag meenemen, terwijl de Nederlanders denken dat ze het steelt en het haar weer uit de handen nemen zonder een woord met elkaar te kunnen communiceren. Ollolai is een heerlijke dagelijkse soap die ons op de late avond de geijkte talkshows gauw heeft doen vergeten. Ik ben fan!