Column Patty Brard
05/09/2018
Ik loop misschien een beetje achter de lovende feiten aan, Jan Slagter liet bijvoorbeeld al weten fan te zijn van The Voice Senior, maar ik zagde afgelopen zomermaanden geen enkele reden om een televisie-avond thuis in te lassen tijdens het weekend en had het programma daarom de eerste keer gemist. Nou, dat gaat me de komende vrijdagen niet meer gebeuren! Eindelijk weer een stuk ontroering, een stuk feel good op televisie waar je voor thuis blijft en de spreekwoordelijke chips en cola weer voor op tafel zet. Vind het nu al jammer dat er nog maar twee afleveringen te gaan zijn. Ik mag van harte hopen dat er, gezien de oproep voor nieuwe kandidaten, een nieuw seizoen aankomt van meer afleveringen dan die schamele vier die het nu zijn.
Ik kan me wel voorstellen dat je je niet zo makkelijk opgeeft als je al ouder bent, want op een carrière zit je op die leeftijd natuurlijk niet echt meer te wachten en wat kan het je verder opleveren? Een ècht platencontract zit er niet meer in, de winnaar mag voor de lol een ouderwetse lp opnemen, maar die zal in de verkoop beter als onderzetter verkopen dan als plaat. Ze doen het eigenlijk gewoon voor de lol. Maar dat zijn natuurlijk precies de sleutelwoorden! Bijna niemand doet meer iets voor de lol tegenwoordig, deze ’oudjes’ dus wel en dat straalt er ook vanaf. Zoveel relativeringsvermogen en positiviteit heb ik in lange tijd niet van de buis zien knallen! Natuurlijk zijn er ook kandidaten bij die het nooit gemaakt hebben en waar een klein vleugje frustratie bijzit, maar het is ook enig om dan thuis op de bank te analyseren dat iemand die jaren in Los Angeles gewoond heeft en volgens eigen zeggen ’al 53 jaar in het vak zit’ nog steeds geen Engels spreekt zonder Nederlands accent. Hoe kan dat? Grappig vind ik dat de mannelijke kandidaten uit tropische landen allemaal nog even stijlvol gekleed zijn op latere leeftijd en hun gevoel voor soul hebben weten te behouden. Alle Barry White-, James Brownen Lou Rawls-zingende opa’s zijn nog steeds hartenbrekers pur sang. Sowieso is de keuze van de muziek heerlijk, want je kent alles! De liedjes komen allemaal weleens langs op een feestje thuis. De balans in het programma is mooi, want zelfs een acteur die voor het eerst een liedje van Frans Halsema zingt, gun je het om door te gaan! Zo zielig als er dan niemand draait. De enige die ik eigenlijk aan zijn haren van het podium wilde sleuren was de Haagse moppentapper, die ondanks herhaaldelijke verzoeken van Wendy en Martijn iedereen maar bleef lastig vallen met zijn auwe moppen en zijn sinds jaar en dag bekende uitdrukking: ’Hoe vind je hem?’ Totaal ongeloofwaardig dat die man zonder gêne een chanson ten gehore bracht waarvan niemand kon raden of hij nou Arabisch, Chinees of Frans zong. Maar dat is goed voor de balans, want je gunt het (bijna) iedereen dat de stoelen gedraaid worden en dan is een irritatiefactor ook wel jn in een programma. Van mij had er overigens best een coach minder in het programma gemogen, want er is niet genoeg spreekruimte voor allemaal. Maar buiten dat, een tien met een griffel voor The Voice Senior