Column Patty Brard

27/09/2018

Toen het noodlottige ongeval bij de spoorwegovergang in Oss plaatsvond, waarbij vier kindjes om het leven kwamen en één kind en de begeleidster die het voertuig bestuurde ernstig gewond in het ziekenhuis belandden, zat ik ergens in een studio, min of meer afgesloten van de buitenwereld. Later bleek dat mijn socialmediapost van die dag behoorlijk ongepast was: ’I had a great thursday’ was de tekst bij een foto van mij waar het geluk vanaf spatte. Ja, ik had inderdaad een superdag in een fotostudio, waar ik me – weliswaar na een flinke opknapbeurt van mijn visagiste Conny – weer even een paar uur jong en bijna woest aantrekkelijk voelde. Maar hoe onbenullig en dom is zo’n post dan, in verhouding tot het échte nieuws van die dag? Ik voelde me schuldig omdat ik me zo goed had gevoeld op een moment dat ik compassie had moeten tonen, als het nieuws tot mij zou zijn doorgedrongen.

Er draait sindsdien onophoudelijk een film door mijn hoofd. De betrekkelijkheid van het leven spookt maar door. De kwetsbaarheid van simpel familiegeluk. Ik vraag me ook constant af waar al die familieruzies nou voor nodig zijn, als je ziet hoe abrupt het noodlot kan toeslaan. Ook ik zie die karren van een kinderopvang vaak rijden en hoor dan die geluiden van onbevangen jeugd. Dat geluid is nu voor altijd een andere emotie. Ik verlang al de hele week naar Kerst, naar geborgenheid en gezelligheid. Ik heb een enorme behoefte aan dat gevoel van warmte en gezinsgeluk. Er is vandaag een vrije dag in ons drukke schema thuis en ik ben zo blij dat Antoine de haard aansteekt. Ben zo blij met Antoine zelf. Ik vraag me constant af hoe het met de ouders van die kinderen gaat, hoe ze dit gaan verwerken, of je zo’n verlies überhaupt nog te boven komt. Gelukkig leeft heel Nederland met hen mee, er wordt geld ingezameld, zelfs de koning en de koningin betuigen hun medeleven. Er worden onderzoeken gestart naar de mogelijke oorzaken van het ongeluk. Zo wordt nu onderzoek gedaan naar de wisselwerking tussen de elektromagnetische straling van de spoorweginstallatie en de stint waarin de kindjes zaten. Mogelijk heeft die straling de stint beïnvloedt. De politie liet eerder al weten dat ze onderzoeken of het voertuig op hol is geslagen. Ik snap dat er antwoorden moeten komen en dat iedereen wil begrijpen hoe dit ongeluk in hemelsnaam heeft kunnen plaatsvinden, en ook dat we er echt alles aan moeten doen om dit in de toekomst te vermijden, maar ik kan alleen maar denken aan die begeleidster die nooit meer een dag zonder deze vreselijke herinnering zal meemaken. Aan die ouders, aan dat kindje dat het overleefd heeft. Aan die machinist. Hoe wordt hun leven ooit weer ongecompliceerd gelukkig? Hoe vieren deze mensen straks de eerste keer weer Sinterklaas en Kerst, waar ík zo naar uitkijk? Valt er überhaupt ooit nog wel wat te vieren zonder gemis, zonder pijn? Ik denk dat daarom ons aller hart zo uitgaat naar alle betrokkenen. We gaan allemaal door bergen en dalen, maar dit dal is wel heel erg diep. Wees lief voor elkaar mensen, maak mooie herinneringen maar wees vooral lief voor elkaar!