Column Patty Brard

17/10/2018

Elk jaar weer besluit ik niet meer naar het Gouden Televizier-Ring Gala te gaan. Ik vind het een lange zit en het feestje achteraf is er na de verhuizing van Carré naar het AFAS Live niet echt op vooruit gegaan. Ik snap dat Carré niet meer stond te juichen over de menigte rokende en zuipende televisietypes. Het schijnt dat er na elke aflevering van het Gala volledig nieuw tapijt in moest. Maar als ze er een beetje extra ruimte bij zouden kunnen creëren, zou een verhuizing terug naar Carré een hele verbetering zijn. Ik zou dan een stand met slippers bij de ingang zetten, want ik heb nog nooit een evenement gezien waarbij ik zoveel mensen letterlijk naast hun schoenen heb zien lopen. Niet te doen, die palen van hakken de hele avond. Zou toch enig zijn, avondjurken met slippers eronder?

Humor, dat ontbreekt ook nog steeds aan het gala. Vandaar dat ik dit jaar besloot de Talent Award wel te gaan uitreiken, want eindredacteur Patricia van Dinther had goed begrepen dat een prijs uitreiken op de traditionele manier beslist niets voor mij was. Zij kwam met het idee de aanstormende talenten te waarschuwen wat hen allemaal te wachten stond op weg naar het ’echte, grote’ sterrendom. U weet wel, dat sterrendom dat hier in Nederland helemaal niet bestaat. Wij blijven het land van ’Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg!’ Misschien viel mijn speech juist daarom zo goed bij velen, want eigenlijk ben ik daar ook heel erg van: Doe lekker normaal, want het is maar televisie. Het vluchtigste medium dat er bestaat! Zo ben je erop, zo is het weer voorbij. Maar de impact ervan blijft enorm, is mij weer eens gebleken. Drìe, hooguit vier minuten was ik in beeld, waarin wel alles klopte gelukkig, en mijn telefoon ontplofte erna! De jurk van Claes Iversen, de speech vol zelfspot, de timing, de fris en fruitige opening, iedereen had een favoriet moment uit die luttele vier minuten live televisie en wilde dat met mij delen. Ik ben vereerd, want ik had de impact van de grap echt onderschat. We wilden de show gewoon gezellig openen en de toon zetten. Helaas is de toon niet helemaal overeind gebleven de rest van de show, met wel één ander hoogtepunt: Beau van Erven Dorens. Een televisieman pur sang die zich heel erg in mijn speech kon vinden, want ook hij heeft die lange weg afgelegd van zoeken naar het juiste programma, door je contract verplicht worden dingen te doen die je eigenlijk niet wil doen en dan nu die dubbele beloning van het publiek! Eindelijk. Het zal niemand ontgaan zijn dat ik Beau een warm hart toedraag, als mens en als tv-maker. Intelligent, belezen, stout, kakker met zelfspot, superlieve papa, trouwe echtgenoot en ook nog eens zo knap! Eigenlijk heeft die man toch niks tegen? En hij jankt en public. Sexier kan een man niet worden. Laat zijn jongens een filmpje inspreken over hoe trots ze op hun vader zijn en bam, daar zijn de tranen, live op tv! Ik hou van Beau, what you see is what you get! Daarom maakt hij ook zulke mooie televisie. En wat te denken van het appje van Beau met de complimenten voor mìjn speech, terwijl het zíjn avond was? ’Wat zal Antoine trots op je zijn…’, schreef hij. Held!