Euvgenia Parakhina al járen verloofd: ‘Ik weet niet of we nog trouwen’

18/04/2023

Dit interview is gepubliceerd in Weekend nummer 13

Euvgenia Parakhina is alweer tien jaar samen met haar verloofde Jeroen Jorna. Maar of het ooit tot een huwelijk komt, is maar zeer de vraag. Zo zegt het voormalig So You Think You Can Dance-jurylid tegen Weekend: “Ik zal nooit aan een man vragen: Zeg, gaan we ooit nog eens trouwen? Dat vind ik heel gek.”

Door Emelie van Kaam

Ben je inmiddels al getrouwd met Jeroen? 

Euvgenia Parakhina: “Ik ben nog steeds verloofd. Er is geen tijd voor de trouwerij. We zijn precies tien jaar samen en ik zie ons als gezin. Ik heb niet echt behoefte aan een stempel, een papiertje.”

Dus je gaat nooit trouwen.

“Zeg nooit nooit, zeggen ze. Maar voorlopig staat het niet in mijn agenda. Of Jeroen dat ook zo ziet, weet ik niet. Ik zal nooit aan een man vragen: ’Zeg, gaan we ooit nog trouwen?’ Dat vind ik heel gek.”

Dat is toch een logische stap na een verloving?

“Ja maar ik ga toch niet nog een keer vragen: ’En, wanneer gaat het gebeuren?’ Ik ben ouderwets, een man moet dat vragen. Ik ben een vrouw, dat kan niet in mijn begrip.” 

Is het in die tien jaar altijd gemakkelijk geweest of heb je weleens gedacht: ik pak m’n koffers, ik ben weg! 

“Je denkt weleens: ik pak mijn koffers, als je echt ruzie hebt. Maar extreem is het niet geweest, ik heb het ook nooit letterlijk gedaan. Na een dag denk je: oké, hoe kan dit anders, of: wat kan ik hierin anders doen? Ik heb dat vanuit het dansen geleerd. Het is heel moeilijk als je met iemand je passie moet delen. Je moet dan communiceren, want je doet het samen. In je gezin is dat net zo, je hebt iemand met wie je alles deelt. Ik heb geleerd om geduldig te zijn. Geduld is mijn grootste en beste eigenschap.” 

Dus het is altijd een kabbelend beekje geweest bij jullie? 

“Soms heb je allermooiste momenten, soms heb je het wat moeilijker en drukker of ben je geïrriteerder, maar het is nog niet zo geweest dat ik dacht: nu kap ik ermee.”

Wat was het lastigste moment? 

“Corona was het moeilijkste, ik moest leren dat hij opeens 24 uur per dag thuis was en gewoon aan tafel zat. En aan mij vroeg: ’Waarom ben je nu koffie aan het drinken?’ Dat ben ik gewend, dat moet ik in de ochtend, in alle rust. ’Ja, maar het duurt zo lang’, zei hij dan. Dat was het allermoeilijkste moment voor mij, haha! Ik had ruimte nodig. Maar we hebben dat overleefd en erger kan niet, denk ik.” 

Er is geen tijd voor de trouwerij, zeg je. Ben je zo druk? 

“Ja, ik ben heel druk met danswerk. Het is veel werk in het buitenland, jurering van internationale wedstrijden, van WK’s en EK’s. Het is te bizar hoe druk, extreem.”

En dan heb je ook nog je gezin. 

“Ja met Jeroen en ons zoontje Rafael en alles erop en eraan. Vrije dagen heb ik niet, die blijven voor mij een droom. In het weekend ben ik heel vaak aan het werk in het buitenland en doordeweeks ben ik bezig met lessen en het gezin.” 

Hoe zorg je ervoor dat je jezelf niet voorbijloopt? 

“Ik heb mijn agenda gepakt en gedacht: ik moet nu even stoppen met die werkdrukte. De vakantie komt eraan en dan moet ik er echt voor mijn kind zijn. Van de kerst tot en met 10 januari heb ik vrij genomen. Hup, deur dicht, alleen tijd voor mijn gezin, voor Rafael.” 

Nu noem je je achtjarige zoontje, hoe zit het met rust voor jezelf? 

“Rust voor mezelf, bestaat dat? Haha! Mijn zenmomentje is dat ik elke ochtend als ik wakker word, een kopje koffie pak en een boterhammetje eet. Dat is voor mij een rustmoment, elke dag. Maar ik heb me voorgenomen om vanaf eind februari even helemaal niks te gaan doen.” 

Heb je het idee dat je anders te veel van Rafael’s jeugd mist? 

“Nee, want ik ben echt veel met hem bezig. Ik breng en haal hem elke dag van school. Zo ook met voetbal, zangles en pianoles. Natuurlijk zou ik het liefst 24 uur per dag bij mijn zoontje willen zijn, maar dat is onmogelijk als je werkt. Mijn werk is ’s avonds. Dus ik moet een compromis met mezelf sluiten: hoeveel geef ik aan mijn werk en hoeveel aan mijn gezin?” 

Zegt je partner nooit tegen je dat je een beetje op jezelf moet letten? 

“Ik had wel zo’n moment. We waren bezig met de opnamen van een heel leuk programma, van eind augustus tot en met begin november was ik daar continu mee bezig, de hele dag door. Jeroen zei toen wel tegen mij: ’Moet jij niet misschien een beetje opletten?’, want er zaten geen vrije dagen tussen. Ik moest zelfs stoppen met lesgeven, zoveel tijd ging er in dat tv-programma zitten. Het komt heel snel op tv, meer kan ik er niet over zeggen. Nee, ik maak geen comeback als tv-jurylid. Het is totaal wat anders, iets wat mensen niet van mij weten en waarschijnlijk ook niet van me verwachten.” 

Hoe zou je jezelf als moeder omschrijven? 

“Jeroen roept heel vaak dat ik streng ben, maar ik ervaar dat niet zo. Ik zou streng zijn als Rafael bijvoorbeeld piano speelt en ik hem corrigeer van: ’Dit had je beter kunnen doen.’ Met school ben ik misschien ook zo. Ik wil graag dat alles lukt. Ik vind het moeilijk om te zien of om te accepteren dat niet alles in één keer lukt.” 

Je bent dus wel een dominante moeder. 

“Ik ben of dominant of heel erg zacht. Als Rafael zegt: ’Mama, mag ik alsjeblieft naar Intertoys?’ Dan zeg ik: ’ja lieverd, wat wil je?’ En dan begint het. Hij weet dat hij bijna alles kan krijgen wat hij wil. Dan ben ik echt te zacht, ik kan dan moeilijk nee zeggen.” 

Tot slot, je had twee vluchtelingen uit Oekraïne in huis genomen, wonen ze nog bij jullie? 

“Nee, ze zijn nu in Duitsland. Ze hebben daar een appartement gekregen en werk. Ze hebben vier maanden bij ons ingewoond en in augustus had ik er nog eentje, die ook niet terug kon. Ik heb gewoon de sleutels afgegeven en gezegd: hier is het huis, ik ga op vakantie, blijf maar. Het is heerlijk om nu weer het huis voor onszelf te hebben. Ik besef nu pas hoe moeilijk het was om met zoveel mensen in je eigen huis te zitten. Dat je je privacy volledig kwijt bent.”

Beeld: Reni van Maren

Dit interview is gepubliceerd in Weekend nummer 13. Dit nummer bestellen kan hier. Liever online lezen? Klik dan hier.