Column Marc van der Linden
17/07/2014
Met de collega’s van tijdschrift Royalty heb ik de afgelopen maanden gewerkt aan een special over het leven van prinses Irene. Dat is veel werk, maar ook ontzettend leuk werk. Want in feite blader je door het album van iemands leven aan de hand van de vele foto’s en artikelen die er in de afgelopen jaren gepubliceerd zijn.
Met name het uitzoeken van foto’s is een tijdrovend werkje. Niet alleen omdat het er heel veel zijn, elke foto neemt je ook mee terug naar een bepaald tijdperk. De kleding, de trends en de meest simpele gebruiksvoorwerpen roepen meteen herinneringen op aan vroeger. Voor iedereen boven de veertig is zo’n special dan ook niet alleen een confrontatie met het leven van Irene, maar ook met het eigen verleden. Als ik zo’n oude telefoon van bakeliet zie, moet ik altijd denken aan het huis van mijn opa. Een feest der herkenning!
Irene was altijd zeer benaderbaar voor de media en er zijn dan ook talloze interviews en fotosessies geweest in de loop der jaren. Ze is openhartig geweest over haar diepste gevoelens en gedachten, juist omdat ze het gevoel had dat ze door die te delen mensen kon helpen of op een ander spoor kon zetten. Daarvoor is moed nodig geweest, want zeker voor leden van een koninklijke familie is het niet gebruikelijk om zo publiekelijk over gevoelens te praten. De vele interviews die ze heeft gegeven, hebben een uniek kijkje gegeven in een ‘koninklijk’ bestaan. Ze gaf eerlijk toe bijna niets van het normale leven te hebben geweten toen ze met Carlos trouwde. Ze was nog nooit in een bank geweest en evenmin was ze ooit echt alleen op stap gegaan. Alles wat voor ons zo normaal was, moest zij leren toen ze de twintig al gepasseerd was. Na de scheiding kwam dat goed van pas, want toen wilde Irene het helemaal op eigen kracht gaan doen. Ze ging daarbij vooral doen waar ze zelf behoefte aan had. Ze schreef boeken, richtte het Natuurcollege op en gaf cursussen in Zuid-Afrika. Het geluk dat ze na haar eigen zoektocht vond, laat haar nu zichtbaar stralen. Irene is voor veel mensen die jonger zijn een voorbeeld geworden van hoe je óók oud kunt worden: intens genietend van alles wat er om je heen gebeurt en nog middenin het leven staand. Ik teken ervoor. U toch ook?