COLUMN: MARC VAN DER LINDEN week 18
03/05/2013
Wat een dag!
Daar lig je dan. De dag waarvan je wist dat die ooit komen zou, is begonnen. Om vijf uur ’s ochtends ben ik al klaarwakker. Vier uur slaap heb ik maar gehad, maar ik kan niet verder slapen. Er spookt van alles door mijn hoofd. Ik wil de dag meebeleven, maar ondertussen moeten Weekend en Royalty zo snel mogelijk naar de drukker. 172 pagina’s moeten er in totaal gemaakt worden en dan toch de kerk ingaan om de inhuldiging zelf mee te maken? Het is gekkenwerk…
Maar inmiddels weet ik dat het gelukt is. De collega’s op kantoor lieten zich van hun beste kant zien en werkten stug door terwijl ik in de Nieuwe Kerk in een waar sprookje zat. Af en toe kon ik stiekem op mijn telefoon kijken en wat mail of een foto doorsturen. Ikzelf heb vooral genoten van alle pracht en praal, het theater van staat. Kippenvel stond op mijn armen toen de nieuwe koning en koningin de Nieuwe Kerk binnenschreden. En toen iedereen in de Nieuwe Kerk de twee coupletten van het Wilhelmus meezong, waren de emoties voelbaar. Iedereen die daar zat, besefte ten volle dat men een historische gebeurtenis meemaakte.
Ik had een prachtige plaats in de Nieuwe Kerk, schuin voor de verhoging. We zaten daar wat hoger dan de rest van de aanwezigen, waardoor we een geweldig zicht hadden op het nieuwe koningspaar. En wat we niet konden zien in de Kerk konden we volgen via een groot televisiescherm. In ons vak zaten vele bekende gezichten van televisie, zoals Beau van Erven Dorens, Peter van der Vorst, Antoin Peeters, Jan Slagter en Sandra Schuurhof. Allemaal mensen die wel wat gewend zijn als het om glamour en bijzondere gebeurtenissen gaat. Maar wij werden allemaal stil van deze plechtige gebeurtenis. En ik was niet de enige die een traantje wegpinkte toen dat lange applaus voor prinses Beatrix klonk. De ogen van de vroegere vorstin vulden zich met tranen en toen het applaus extra lang doorging, was de ontroering van de vrouw die 33 jaar ons staatshoofd is geweest bijna tastbaar. Beatrix mag dan nu weer ’gewoon’ prinses zijn, maar op dat moment was ze een ware hartenkoningin. Het was – heel even maar – háár moment op de dag van Willem-Alexander.
Al snel daarna schakelde ze weer om naar de rol van grootmoeder, die geduldig aan haar kleindochters uitlegde wat er gebeurde en waarom. Voor de prinsesjes moet het een geweldige ervaring zijn geweest om te midden van alle grote en belangrijke mensen zo’n prominente plaats te hebben. En lag het aan mij of leek Amalia ineens weer wat ouder geworden? Alsof ze zichzelf ook echt bewust is van het feit dat ze op een dag het koningschap zal moeten overnemen. Gelukkig duurt dat nog even. Zij mag eerst gewoon kind zijn en zich daarna in alle rust voorbereiden op de taak die haar papa, Willem-Alexander, vanaf nu gaat vervullen. De koning is er en wat een prachtige koningin heeft hij naast zich. Heel Europa is jaloers op Nederland. Dát weet ik zeker.
Veel lees- en kijkplezier in deze speciale Weekend!