Column Joke Alberts: De maand die iedereen vreest
20/12/2019
Koos Alberts overleed september vorig jaar plotseling op 71-jarige leeftijd. Zijn vrouw Joke bleef alleen achter en probeert nu het leven zónder haar grote liefde langzaam weer op te pakken. Vooral december is lastig voor mensen die alleen zijn of een dierbare hebben verloren. In haar column beschrijft Joke hoe zij deze feestmaand ervaart en geeft ze tips. Zo krijgen we een uniek inkijkje in het leven van deze bijzondere, sterke vrouw.
Ik heb opgezien tegen een leven zonder Koos. Ik ben in het begin meermaals middenin de nacht wakker geworden met de gedachte dat ik nu voor het eerst helemaal alleen ben. Dan dacht ik: hoe moet ik dat klaarspelen, alleen? Sinds mijn geboorte ben ik nog nooit alleen geweest. Ik ben opgegroeid in een familie die mij omringde met veel liefde. In mijn jeugd had ik veel vrienden en vriendinnen. Samen deden we veel aan sport. Ik voetbalde op straat met de jongens uit de buurt. Op vijftienjarige leeftijd kwam Koos in mijn leven, hij is nooit meer weggegaan. Hij was stapelverliefd op me. Ik zat op de mulo en iedere dag stond Koos me aan de schoolpoort op te wachten. In het weekend gingen we met vrienden en vriendinnen naar de bioscoop. Koos, mijn vrienden en ik, het zou heel lang zo blijven. Nu, achtenvijftig jaar later, is hij er niet meer. Koos is niet vrijwillig bij me weggegaan, dat zou hij nooit gedaan hebben. Hij wilde niet weg, maar soms heb je niets te willen in het leven. Dat geldt voor iedereen. De een gaat plotseling, de ander na een lang ziekbed. Je leeft met mensen mee, maar pas als je zelf een geliefde verliest besef je wat het is om alleen te zijn. Natuurlijk ben ik niet echt alleen, want ik heb kinderen en kleinkinderen, lieve vrienden, vriendinnen en buren die er allemaal voor me willen zijn, maar dat is toch anders. Iedere avond ga ik alleen naar bed en de volgende ochtend sta ik alleen op. Dat gemis is niet door anderen weg te nemen, dat moet een plaats krijgen. Bij mij heeft het gemis nog geen plaats, maar ik doe mijn best er iets van te maken. Ik doe dat door eropuit te gaan. De ene keer ga ik een potje tennissen, de andere keer door een stukje te gaan fietsen of boodschappen te doen, vrienden te bezoeken en noem maar op. Ik doe nu allemaal dingen waar ik met Koos bijna geen tijd voor had. Ik ben op de goede weg om nog iets te maken van mijn leven, want ik leef nu en ik moet verder. Het juiste ritme vinden is wel moeilijk na het hectische leven dat wij samen hadden. De eerste tijd na Koos’ dood is het heel druk geweest. Ik was constant in de weer, er moest van alles worden geregeld. Pas nu is het wat stiller geworden. Voor veel mensen is die stilte pijnlijk. Het klinkt misschien gek, maar ik vind stilte soms heel fijn. December is voor heel veel mensen een ontzettend moeilijke maand, de maand van feest en eenzaamheid. Ik ervaar dat niet zo. Ik denk dat dat komt doordat ik Koos iedere dag mis. Dat gemis wordt met kerst of welke andere dag dan ook niet groter of minder. Ik heb om een andere reden reikhalzend naar deze maand uitgekeken. Ik heb namelijk nieuwe kunstknieën gekregen. Ik kan bijna niet wachten op het moment dat ik straks na jaren eindelijk verlost ben van die dagelijkse pijnen. December is voor mij een maand van herstel en een nieuw begin.
