Column Marc van der Linden – De prijs van een lang en gelukkig huwelijk
11/05/2020
Prof. mr. Pieter van Vollenhoven vierde afgelopen week thuis in Apeldoorn samen met echtgenote prinses Margriet zijn 81ste verjaardag. Sinds twee dagen mochten ze volgens de richtlijnen van het RIVM weer bezoek krijgen van twee vaste familieleden, maar kies die maar eens uit een gezin met vier zoons en schoondochters en elf kleinkinderen. Vanwege de maatregelen tegen de verspreiding van het coronavirus mogen nog niet álle kinderen en kleinkinderen op visite komen. De rest vond echter alternatieve manieren om Pieter te feliciteren. Hoewel Pieter vroeger weleens zei dat een dag omringd door kinderen en kleinkinderen bepaald niet zijn droomdag was, is Papiet, zoals hij genoemd wordt, inmiddels veranderd. Hij vindt het, zo is mij verteld, prachtig om te zien wat Margriet en hij als nageslacht hebben voortgebracht en is er graag het middelpunt van.
Tegelijk kan hij zich nog steeds terugtrekken in zijn kantoor om te werken aan allerlei projecten. Dat heeft in de afgelopen twee maanden flink geholpen toen hij en Margriet net als alle 70-plussers waren veroordeeld tot een soort huisarrest. Zij doodden de tijd door bijna dagelijks fietstochten of wandelingen te maken in de, zoals hij het zelf noemt, ’eeuwig zingende bossen’ van Kroondomein ’t Loo. Maar de leeftijd valt hem zwaar. Helemaal als het gepaard gaat met veel te veel thuiszitten terwijl je nog op pad wil. ‘Het isolement is absoluut een grote opgaaf’, vertelde Van Vollenhoven aan mijn collega Hans Jacobs van het ANP. De rustige tijd thuis, zonder bezoeken in het land of thuis, werd gebruikt om toekomstig werk en ideeën op verschillende werkterreinen voor te bereiden. Misschien dat hij het allemaal niet meer zelf voor elkaar krijgt, maar dan liggen er in elk geval wat uitgewerkte plannen en ideeën klaar. De thuisisolatie werd ook gebruikt voor de voorbereiding op een nieuwe reeks Professors Op Pad, dat bij Omroep MAX een vervolg krijgt. ‘Maar alles gaat aanzienlijk trager en het isolement is verre van een stimulans’, vindt Van Vollenhoven, die, zo erkent hij zelf, soms graag mag klagen. Dat hij een geluksvogel is, beseft hij echter ook. Zijn huwelijk met Margriet is misschien wel het beste bewijs. Hoewel de recente periode dat ze allebei het (grote) huis niet uit konden uitdagingen gaf die ze in ruim vijftig jaar huwelijk niet gekend hadden, kunnen ze ook samen intens gelukkig met de hond op de bank naar een Britse detective kijken. Hij met een whisky, zij met een oude jenever. Hij beseft heel goed dat zijn schoonzussen Beatrix, Irene en Geertje, de weduwe van zijn broer, dat geluk niet hebben. Zij moesten de isolatie alleen doorstaan, al weten zij wel al wat het betekent om zonder partner verder te moeten. Pieter en Margriet zitten volgens mij, zonder het hardop te zeggen, in zo’n situatie dat ze stilletjes hopen dat zijzelf eerder gaan dan de ander. De verdrietige prijs van een lang en gelukkig huwelijk..