Even wereldnieuws
09/12/2023
Deze column is gepubliceerd in Weekend nummer 49
Door Rick Evers
Het is inmiddels alweer zo’n twee weken geleden dat ik een nieuw boek over het Britse koningshuis in mijn mailbox kreeg. Een boek waarvan ik wist dat het stof zou doen opwaaien op het moment dat we er officieel over mochten schrijven, toen vorige week dinsdag het embargo verliep.
Schrijver Omid Scobie doet heel wat onthullingen en met name de fans van William en Kate willen ze niet geloven. De bewuste schrijver wordt sowieso niet erg geloofd door de Britse media, integendeel. Omid Scobie kiest namelijk voor de ándere kant van het verhaal: hij spreekt juist vooral de mensen rondom prins Harry en Meghan. En natuurlijk vertellen hun medewerkers een ander verhaal dan wat de medewerkers van koning Charles of prins William vertellen. Maar welk verhaal is het ware?
Ik ga er maar vanuit dat elk verhaal twee kanten heeft. Dat sommige medewerkers liever hun baas – laten we zeggen Kate – beschermen en dan kwaadspreken over degene die in hun ogen moeilijk doet – Meghan – om de aandacht af te leiden. Het is wel duidelijk dat er een bizar spel wordt gespeeld in de Britse media. Een spel waarin paleismedewerkers, royals én de tabloidpers onder een hoedje spelen en zo een systeem in stand houden. Het klinkt toch bijna onwerkelijk als je zou bedenken dat de assistent van prinses Margriet zou proberen om Máxima een hak te zetten en verhalen zou lekken over hoe de koningin daadwerkelijk achter de paleismuren zou zijn? Of hoe de woordvoerder van prins Constantijn en prinses Laurentien juist daags voor Koningsdag de aandacht op hen weet te richten en zo de aandacht kaapt op de nationale feestdag? Bij de Britten gebeurt het blijkbaar aan de lopende band en het is slechts een van de opzienbarende onderdelen uit het boek Eindstrijd.
Ik mocht als één van de twee Nederlandse journalisten het boek vooraf lezen. Zo kon u vorige week in Weekend alle ins en outs al lezen. En ik besloot direct om middernacht ook op Twitter een aantal nieuwtjes uit het boek te publiceren. Want ik dacht toen nog: ik heb misschien geen wereldprimeur, iedereen op de wereld zal toch hetzelfde lezen, zij het in een andere taal, maar dan ben ik wel de eerste in Nederland. Het duurde een tijdje voor de berichten ook werden opgemerkt door mijn Britse collega’s. “In ons boek worden geen namen genoemd”, kreeg ik te horen. Had ik het dan verkeerd gelezen? In het digitale bestand zag ik de namen toch echt. Ondertussen belde ook de uitgeverij me: of ik alle berichten kon terugtrekken, want het boek moest vanwege juridische redenen uit de handel.
Ik snelde naar de boekhandel om nog snel een papieren exemplaar te halen. Ook daar stond het. Pagina 128. Koning Charles was degene die opmerking zou hebben gemaakt over ’hoe donker’ de huidskleur van de baby zou worden. Het antwoord op een vraag die al brandde sinds Harry en Meghan deze bom lieten vallen bij Oprah Winfrey. Mijn telefoon stond roodgloeiend. Vanuit de hele wereld wilde men weten: stond het er echt? En hoe kon dit erin terechtkomen als de schrijver beweert het nooit te hebben opgeschreven in zijn manuscript? Telefonisch, via een videoverbinding of met een cameraploeg in mijn woonkamer, van BBC tot het Amerikaanse Fox, CBC in Canada en het Australische ontbijtprogramma, ik heb ze allemaal live te woord gestaan.
Lang durfden de programma’s de naam van Charles, en ook die van Kate die verderop tussen neus en lippen werd genoemd, niet te noemen. “Durven de Nederlanders dat wel?”, vroeg een van de presentatoren. Ze moesten wat lachen om mijn reactie: “Waarom niet? Het staat toch zwart op wit gedrukt in het boek?” Deze week ligt het boek in herdruk weer in de winkels. Net te laat als Sinterklaascadeau. En bovendien zonder ’de namen’. Maar ondanks dat: het blijft smullen, zo’n inkijkje bij de Britse royals.
Beeld: RoyalTV by Rick Evers
Deze column is gepubliceerd in Weekend nummer 49, nú in de winkel! Dit nummer bestellen kan hier. Liever online lezen? Klik dan hier.
