Geen hersenen, wel schildpad
14/01/2025
Deze column is gepubliceerd in Weekend nummer 2
Wat eet een prins bij het ontbijt? Wat drinkt een koningin als niemand kijkt? En hoe ziet een vorstelijke snack tijdens een lange vergadering eruit? Van de Britten is daarvan best wat bekend. Bij de Oranjes wordt erover gezwegen als het graf. Stel je toch voor dat we zouden doorkrijgen dat het mensen zijn van vlees en bloed die óók gewoontes hebben. En zelfs moeten eten om te overleven.
Door Rick Evers
Een leuk inkijkje in de koninklijke keuken kregen we afgelopen najaar met de serie die tv-kok Yvette van Boven maakte met het team van de hofmaarschalk. Onder meer de koks van de koning, zijn zilverbewaarder, lakeien en de mensen van de bloemenkamer kwamen aan het woord. Maar de grens naar het koningspaar werd streng bewaakt. En toch spreekt juist dat mensen tot de verbeelding. Tijdens de serie kreeg ik dan ook weleens via sociale media vragen van kijkers. Piept Willem-Alexander zijn maaltijd nog steeds ’s avonds op? Hoeveel personeel heeft hij thuis? Checkt hij ook voor een staatsbanket de tafels, net zoals Elizabeth dat deed en nu Charles en Camilla? Maar ik weet natuurlijk ook niet alles, verre van dat.
Deze column is gepubliceerd in Weekend nummer 2
Wat eet een prins bij het ontbijt? Wat drinkt een koningin als niemand kijkt? En hoe ziet een vorstelijke snack tijdens een lange vergadering eruit? Van de Britten is daarvan best wat bekend. Bij de Oranjes wordt erover gezwegen als het graf. Stel je toch voor dat we zouden doorkrijge
Om met het laatste te beginnen: zeker niet altijd. Voor de koning zich in zijn rokkostuum met wit strikje en onderscheidingen hijst, is hij weleens in zijn joggingbroek in de Burgerzaal van het paleis gezien om het een en ander te checken. Ziet u het voor u, Willem-Alexander in zo’n blauwe trainingsbroek van Adidas? Als prins heeft hij weleens ’lang leve de magnetron’ uitgeroepen. Het personeel op De Eikenhorst, de villa in Wassenaar waar hij en Máxima tot een paar jaar na de inhuldiging gewoond hebben, ging toen rond vijven naar huis. In de keuken had de kok dan de maaltijden klaarstaan die alleen nog even opgepiept hoefden te worden.
Maar die tijd is wel voorbij. Als koning heeft hij natuurlijk gewoon een kok die het eten bereidt. Eens in de zoveel tijd nemen hij en Máxima het menuvoorstel voor de komende weken door dat door de keuken wordt voorbereid. In de tijd van Beatrix werden de kookkunsten aan het hof verguisd. “Wij hebben geen restaurant, maar een Huis”, zei ze na die kritiek.
Willem-Alexander en Máxima hebben het niveau flink opgekrikt. In hun keuken werken chefs die daarvoor in sterrenrestaurants hebben gekookt. Het grootste deel van het werk gebeurt in de grote keuken op Paleis Noordeinde, de rest wordt thuis afgemaakt, op Paleis Huis ten Bosch of bij Beatrix op Kasteel Drakensteyn. Niet dat de chef ’s ochtends eitjes staat te bakken. Dat doen ze naar verluidt zelf, een gezinsmoment bijna zoals we dat zelf ook zouden doen. Alleen staat bij hen dan wonderbaarlijk de hagelslag weer aangevuld in het kastje en raakt de koelkast nooit leeg. Maar wát hun lievelingsgerechten zijn, daar willen Willem-Alexander en Máxima nooit op antwoorden. Want voor je het weet krijgen ze overal wel hun favoriete maaltje voorgeschoteld en zie dan maar eens mensen te overtuigen dat je daar een keer geen zin in hebt.
Dat gold ook voor zijn grootvader prins Bernhard. Stukken met zijn eetgewoonten zijn inmiddels verjaard en vrijgegeven door het Nationaal Archief. Dat hij gewekt wil worden met een gewone kop zwarte koffie met suiker. En dat daarna bij het ontbijt wat ham en toast met een dubbelgebakken ei klaar moet staan, vergezeld van een ’zeer koud glas bier’. Voor de lunch – het noenmaal – graag een Jack Daniel’s Black Label of een wodka van Rynbende, of een bloody mary… als het maar geen gin, jenever, sherry of port is. Als soep bijvoorbeeld ossenstaart, schildpad of vogelnestjes. Geen gebonden soep, staat onderstreept. En ook geen hersenen of zwezerik. Geen rode bietjes en spruitjes. Wat voor ons koningspaar geldt? Misschien lezen we dat over een jaar of dertig, als de eerste stukken zijn verjaard.
Beeld: NL BEELD
Deze column is gepubliceerd in Weekend nummer 2, nú in de winkel! Of lees ‘m online. Liever bestellen? Dat kan hier.
