Het geheime wapen
01/03/2025
Deze column is gepubliceerd in Weekend nummer 9
De eerste plichtpleging van Amalia is een feit. Het zal u niet ontgaan zijn dat de oudste dochter van koning Willem-Alexander en koningin Máxima haar eerste schip heeft gedoopt. Net als tientallen collega’s ging ik naar Vlissingen om in de onophoudelijke miezerregen te wachten op haar komst.
Door Rick Evers
Sommige collega’s, ’verslaggevers’ en ’deskundigen’, vinden dat niet nodig. Via de televisie en de livestream was het ook te zien. De tientallen fotografen maakten bovendien samen miljoenen foto’s van de krappe twee uur dat de prinses in Vlissingen was. Maar ze is wel onze toekomstige koningin. Althans, voor die functie is ze geboren. Dus op deze dag is wat mij betreft geschiedenis geschreven en dan wil ik daar graag bij zijn. Ik schrijf al vijftien jaar over haar, waarom zou ik dan deze dag vrij nemen?
Zo’n tweeënhalf uur voor haar komst moest ik er al zijn. Tijd genoeg om te ontdekken hoe niets aan het toeval wordt overgelaten. En bovendien kon ik dan nog aan boord, om zelf ook rondgeleid te worden. Grappig detail: aan boord stond de essenhals van de champagnefles, compleet met plaquette met de datum, al klaar onder een stolp. Klaar om door Amalia als herinnering te worden meegenomen, uren voordat de doop überhaupt plaatsvindt. Ook aandoenlijk dat Amalia nog even zou kunnen spieken als ze door de spanning haar tekst kwijt zou zijn. Bij de microfoon, wat verstopt tegen het bloemstuk aan, stond de doopspreuk uitgetypt. Misschien wel om tegen te gaan dat Amalia het schip niet eigenwijs ’Amalia’ zou noemen, aangezien haar zus de eer had om de VOX Alexia te dopen.
Ter voorbereiding had ik wat huiswerk gedaan. Uit kranten van ruim vier decennia geleden bleek dat haar vader Willem-Alexander nogal zenuwachtig was en na zijn eerste bezoeken het liefst zo snel mogelijk weer de auto indook. Daarvan leek bij Amalia geen sprake. Zelfverzekerd stapte ze de auto uit en gaf ze elke fotograaf een blik, voor ze naar binnen ging. Ze scoort daarmee bonuspunten bij de fotografen, want heel normaal is dit niet. Beatrix en Margriet hebben de neiging om gewoon door te lopen. In Engeland is het al helemaal niet gebruikelijk dat er geposeerd wordt. Alleen Camilla lijkt dat protocol daar wat te laten vieren en er soms zelfs een grapje over te maken: “Ik geloof dat jullie nog een foto willen.” Want ernaar vragen, dat wordt niet gewaardeerd.
Amalia staat dat nu nog allemaal toe. “Amalia, Amalia, Amalia…!” Ik was bang dat ze hierdoor al op haar eerste werkdag haar geduld zou verliezen. Het viel me mee, maar er zal ook een moment komen dat ze het irritant gaat vinden. Na afloop waagde ik het erop haar een vraag te stellen. De omstandigheden waren niet best. Normaal sta je vrij dicht bij de auto en kun je de microfoon gemakkelijk onder de neus van de koning of koningin houden. Dit keer was de afstand ruim tien meter. Een ingewikkelde vraag zou dan ook weinig zin hebben, want voor ze haar laatste handjes had geschud met commissaris en burgemeester zou ze zó de auto in verdwijnen.
“Amalia, Amalia?” Nee, dacht ik, laat ik het maar doen hoe het hoort, in de hoop dat zij dat zou waarderen. Simpel en doeltreffend. “Koninklijke Hoogheid, hoe was het?” Mijn vijf woorden werden beantwoord met vijf woorden van haar. “Heel spannend, maar heel bijzonder.” En: “Een fijne dag!” Ik kan niet wachten tot de prinses besluit om meer van zulke bezoeken in haar agenda te gaan inpassen. Het zal dan een stuk drukker gaan worden in de pers vakken, want buiten dat ze het goed doet: Amalia scoort. Binnen een dag werd Amalia’s video op mijn kanaal al 100.000 keer bekeken. Niet alleen in ons land, ook in Argentinië, de VS, Duitsland, Canada en Spanje is men nieuwsgierig. Amalia: het geheime wapen van de Oranjes.
Beeld: ANP
Deze column is gepubliceerd in Weekend nummer 9, nú in de winkel! Of lees ‘m online. Liever bestellen? Dat kan hier.
Uit andere media
