
- Home
- Column Rick
- (Niet) alles op tv is nep
(Niet) alles op tv is nep
Tekst: Rick Evers
05/04/2025
Deze column is gepubliceerd in Weekend nummer 14
Hoe is Máxima nou in het echt?’ Tja, na al die jaren weet ik het nog steeds niet. Wat is echt? Ik denk dat ik vast wel een aantal keren ’de echte Máxima’ heb gezien, maar ik denk dat ze zich voor de camera toch wel erg bewust is van haar rol. Zelf stond ik in de afgelopen vijftien jaar ook geregeld voor de camera.
Er was een periode dat cameraploegen wekelijks voor reportages in het nieuws of entertainmentprogramma’s bij me thuis of op de redactie langs kwamen. Maar ik ben ook geregeld te gast geweest in tv-programma’s waar ik als kind niet eens van had durven dromen. Zo’n tv-studio blijkt in het echt vaak een desillusie. Zo groot, mooi en professioneel als het thuis voor de tv lijkt, zo houtje-touwtje blijkt het vaak in de werkelijkheid. Wat niet in beeld komt, is niet afgewerkt en hangt vaak met tape aan elkaar. Grappig is dat de uitzending van Blauw Bloed, van de Evangelische Omroep, jarenlang in de kapel van een voormalige Aartsbisschoppelijke Kweekschool werd opgenomen. Op tv zag je dat niet, maar als je aan de desk stond en naar boven keek, zag je de gotische, gebrandschilderde ramen. De meeste studio’s daarentegen zijn gewoon blokkendozen, rechttoe rechtaan. Soms zijn ze er speciaal voor gebouwd, maar de studio’s in Aalsmeer waren vroeger grote hallen van de bloemenveiling.
Eén van de meest bijzondere studio’s, en de studio waar ik misschien wel het vaakst ben geweest, is dan weer totaal anders. Het is een riante villa in Eemnes, met hoekjes, trapjes, kamertjes, een zwembad en een schuur. En hoewel ik allesbehalve een ochtendmens ben, reed ik met veel plezier vroeg in de ochtend naar deze ’Koffietijdvilla’. Loretta, Quinty, Vivian of Pernille zaten dan al lang en breed in de visagie als ik aankwam. Dames krijgen standaard drie kwartier, voor heren wordt een kwartiertje poedertijd gerekend. En ondertussen kwam de redactie het gesprek nog eens doornemen. Over de verloving van Harry en Meghan, de zoveelste verjaardag van prinses Beatrix, over The Crown of de fotosessie in Lech, de redactie hoefde het maar te vragen en ik kwam met plezier vertellen over alle ins en outs. Vaak was er ’s ochtends nog wat veranderd, omdat de presentatoren wat eigen invulling hadden. Met name Loretta Schrijver had weleens wat toe te voegen, de vrouw die ik sinds mijn vroegste tv-herinneringen kende als het icoon van het RTL Nieuws. Met die grande dame mocht ik regelmatig aan tafel zitten.
Wat ik toen nog niet wist, is dat ze níéts met het onderwerp koningshuis had. Maar dat liet ze niet merken. Dat is weleens anders. Voor de live-uitzending van een ander programma werd ik voorgesteld aan de presentatrice daarvan. Oók een heldin uit mijn jeugd, met dezelfde voornaam als mijn moeder, die ook nog eens op dezelfde dag als zij jarig is. Dat móést wel een match zijn, dacht ik. “O ja, jij komt over het koningshuis vertellen”, zei ze terwijl ze me de hand schudde. “Daar heb ik dus hélemaal niks mee.” En weg was ze. Ik was een illusie armer.
Loretta was anders. Nooit merkte je het aan haar. Ze was altijd enthousiast. Toen ik kwam vertellen over de verbouwing van Paleis Huis ten Bosch, had ze alle foto’s minutieus bekeken. En ze had meubels teruggevonden die eerder bij Beatrix op een andere plek stonden. Een onderwerp dat voor haar oninteressant was, maakte ze voor zichzelf leuk en daarmee voor vele duizenden kijkers. Met een aanstekelijk enthousiasme. Ze was eerlijk, zonder mensen te kwetsen. Vaak is het precies andersom in de tv-wereld. Zelfs nadat de kanker terug kwam, bleef ze op zoek naar positiviteit. Met haar gulle schaterlach en charme zijn kijkers vanaf de eerste dag van RTL 4 van haar gaan houden. Lieve Loretta zal worden gemist!
Deze column is gepubliceerd in Weekend nummer 14, nú in de winkel! Of lees ‘m online. Liever bestellen? Dat kan hier.
Uit andere media
Meer van Rick