Tweede huwelijk
21/01/2024
Deze column is gepubliceerd in Weekend nummer 3
Door Rick Evers
In 2013 kreeg Willem-Alexander bij zijn inhuldiging een bloeiende monarchie in de schoot geworpen. Datzelfde geldt in Denemarken voor Frederik, die op 14 januari de troon overgedragen kreeg van zijn moeder Margrethe.
En naast het op de wereld zetten van een volgende generatie troonopvolgers is een van de grootste taken van een monarch het ongeschonden overdragen van de spreekwoordelijke kroon op een volgende generatie. In 2013 genoot Willem-Alexander een immense populariteit, er was een ware Máximania en de inhuldiging was een groot succes. De wind mee is gaan liggen voor Willem-Alexander en Máxima, hoe hard ze er ook hun best voor lijken te doen. De cijfers van afgelopen jaar wijzen het uit. Sinds de inhuldiging daalde het aantal voorstanders van een monarchie van bijna tachtig procent naar rond de helft.
In Denemarken klom Margrethe op de troon toen haar vader in 1972 overleed en de monarchie meer tegenstanders had dan voorstanders. De enige weg was omhoog, zal ze gedacht hebben. En ze merkte dat ze als vrouw een voordeel had, bij het publiek en de politici. Margrethe schaamde zich daar niet voor. Geboren als dochter van de Deense kroonprins en een Zweedse koningsdochter heeft ze het hofleven met de paplepel binnengekregen. De eeuwenoude familiejuwelen kun je natuurlijk ’verstoppen’, want het zou bij het gewone volk weleens grote rijkdom kunnen uitstralen. Of je bent er net als Margrethe trots op. “We tellen niet de karaten, maar de ééuwen”, is een uitspraak van haar, toen ze meewerkte aan een documentaire over de juwelen.
Margrethe stond altijd camera’s toe bij gala’s, recepties en diners, waarvan vaak grote delen live werden uitgezonden op televisie. Paleizen werden opengesteld voor bezoekers. Margrethe was zelfs betrokken bij de tierelantijntjes die in de paleiswinkel te koop zijn, zoals knuffelversies van haar hondjes, paleiswachten en fotokaarten. En natuurlijk ook: welke foto’s niet. Stond er een staatsbezoek op het programma, dan ontving Margrethe een aantal journalisten uit dat land voor een interview, om het land alvast warm te maken voor het bezoek. Een unieke ervaring die ik zelf ook heb mogen meemaken. Het is een traditie die Willem-Alexander heeft overgenomen van zijn peetmoeder, ’tante Daisy’, zoals ze door intimi wordt genoemd. Maar combineer dat met hobby’s en gebruiken die haar menselijk maken, zoals handwerken, ontwerpen en kettingroken. Eigenlijk is het, ondanks dat het indruist tegen de traditie, prachtig dat Margrethe bij leven afstand doet van de troon, zodat ze nog kan genieten van een leven met meer rust.
Frederik en Mary zijn goed voorbereid. Ik was erbij toen het koningspaar en hun gezin op het balkon verschenen na de abdicatie van Margrethe. Het was minder pracht en praal dan bij ons in 2013. Zonder tiara, militaire kapellen, kroon en scepter. Zonder afzwaaiend staatshoofd dat de nieuwe aankondigt op het balkon. Zonder koningsvaart en drie outfitwisselingen. Ik heb in Kopenhagen zo’n zes uur in de kou gewacht voor een doodeenvoudige balkonscène. Van een stoere koning in zijn machtig ogende militaire uniform. Een man met aan de ene pols een nogal contrasterend horloge dat hij kreeg in zijn tijd bij een speciale eenheid bij marine, aan de andere een schattig polsbandje dat ook zijn jongste zoon Vincent draagt. Een man die al direct overmand wordt door zijn emoties, tranen durft weg te pinken.
Waar andere royals vinden dat liefde niet getoond mag worden, geeft Frederik juist op deze grote dag een liefdevolle kus aan zijn vrouw, in het wit gestoken als op een huwelijksdag. Een tweede huwelijksdag. Op deze dag trouwden Frederik en Mary met hun land. Hopelijk wordt het een lang en gelukkig huwelijk! Het was het wachten meer dan waard.
Deze column is gepubliceerd in Weekend nummer 3, nú in de winkel! Dit nummer bestellen kan hier. Liever online lezen? Klik dan hier.
