Vriend van de familie

22/02/2023

Deze column is gepubliceerd in Weekend nummer 8

Wanneer neem je nou eens een échte baan?’ Ik hoor het de mannen aan de tafel van Vandaag Inside nog zeggen. Ze zeggen het zo vaak als ik daar te gast ben. Ik lach er maar om. Deze keer was ik onder meer in de studio om te vertellen over de reis van koning Willem-Alexander, koningin Máxima en vooral prinses Amalia naar de Caribische eilanden van ons koninkrijk.

Door Rick Evers

Twee weken lang achter de Oranjes aan in tropische sferen. Er moet verslag van worden gedaan en ik vind het zeker niet vervelend om te doen. Mijn werk brengt me op de mooiste en gekste plekken en ik kom oog in oog te staan met bijzondere mensen en historische momenten. Ik kan me voorstellen dat mijn werk, en deze reis in het bijzonder, overkomt als flinterdunne verslaggeving. Maar er hoort vooral ook bij dat ik regelmatig verstrikt zit in staatsstukken of archieven. In de media leek het alsof de Oranjes onlangs dansend van het ene naar het andere eiland gingen. Niets is minder waar natuurlijk, alleen zijn de ontmoetingen met nazaten van slaven, gesprekken met gouverneurs, premiers en ministers, laat staan met vrijwilligers van een lokale vereniging, een stuk minder fotogeniek. Logisch dat daar minder over wordt gesproken dan over de feestelijke momenten. Het was de eerste reis van Amalia en let op mijn woorden: de beelden van die reis zullen tot aan haar dood – via haar huwelijk en haar inhuldiging – steeds worden herhaald. Dat is het bijzondere aan koninklijke families. Van de wieg tot aan het graf zijn deze mensen onderdeel van het land en van ons collectieve geheugen.

Anders dan bij de meeste artiesten. Die komen plots op en verdwijnen vaak. Slechts een enkeling van de vele BN’ers krijgt net zoveel aandacht bij zijn of haar dood als bij hun doorbraak. De Oranjes vormen samen de cast van een soap die al eeuwen duurt. Karakters komen erbij, karakters vallen af. Omdat ze overlijden, maar ook omdat er andere dingen gebeuren. Scheiden bijvoorbeeld. Nadat prinses Christina scheidde van Jorge zou hij betaald zijn om compleet naar de achtergrond te verdwijnen, zo wordt gezegd.

En nu verdwijnt weer een van de ’bijrollen’. Dat vind ik oprecht jammer. Prinses Margarita gaat scheiden van haar man Tjalling. Toen ik als puberjongen voor het eerst over haar hoorde, was Margarita nog getrouwd met iemand die in zijn eigen sprookjes geloofde en zichzelf tot baron had verheven. Ze zag er niet gelukkig uit, herinner ik me. Nederland vond er ook duidelijk wat van. Wat hadden Margarita en Edwin de Roy van Zuydewijn toch bij de toenmalige koningin Beatrix, nota bene haar peettante, aangericht? De soap ging verder met een reeks onthullingen in HP/De Tijd en met wat nu ’schroefjesgate’ zou heten: een schroefje in de muur van de RVD-baas zou een microfoontje zijn geweest waarmee het paar – op verzoek van het paleis – zou zijn afgeluisterd. Het bewuste schroefje is weg, maar een foto in het pand verwijst nog steeds naar deze intrige in de Oranjesoap en bezorgt iedereen die ’m ziet een aha-erlebnis. Deze verhaallijn heeft de koninklijke familie ongetwijfeld veel pijn gedaan.

Hoe mooi was het dan om te zien in Italië, het stamland van de familie van Bourbon-Parma, dat alles goed is gekomen! Ik was erbij toen prinses Cecilia daar werd gedoopt, een van de kinderen van prinses Irene’s oudste zoon Carlos. Margarita was erbij als peettante van haar kleine nichtje. En ook Beatrix was als peettante gevraagd. Na afloop liepen Margarita en Beatrix hand in hand de kathedraal uit. Nog nooit vertoond! Geschiedenis werd geschreven, het ultieme bewijs dat alles weer goed was. Had Tjalling daarin een rol gehad? Dat zullen we wellicht nooit weten. Hopelijk, met name voor hun kinderen, is Tjalling een rol gegund als Margarita’s vader, prins Carlos Hugo. Hij bleef na de scheiding vriend van de familie en welkom op het paleis.

Beeld: PPE

Deze column is gepubliceerd in Weekend nummer 8. Dit nummer bestellen kan hier. Liever online lezen? Klik dan hier.