Column: Bart Ettekoven

26/04/2013

Vaarwel!

Na precies 33 jaar neemt ’onze’ koningin deze week afscheid van haar volk. Niet helemaal natuurlijk, want wij zullen haar nog veel zien in de toekomst. Maar toch voelt het wel een beetje zo. Automatisch dacht ik terug aan mijn sterkste herinnering aan onze koningin, waarbij ik terugging naar de vuurwerkramp in Enschede. Hoe Beatrix daar liep, door die totaal verwoeste wijk, en hoe zij even later in een sporthal liefkozend een arm om één van de getroffenen heensloeg, dat moment is mij altijd bijgebleven. Zó warm en lief, zonder enige afstand, maar gewoon van mens tot mens. De moeder des vaderlands, die zij overigens in de loop der jaren pas is geworden. Ik kan mij nog goed herinneren hoe iedereen in het begin van haar ambtsperiode nog vond dat Beatrix koud overkwam en dat zij lang niet zo warm was als haar moeder prinses Juliana. Toch is zij de afgelopen 33 jaar wel warmer geworden naar mijn idee. Of misschien was zij het altijd al, maar toonde zij het nooit zo naar de buitenwereld. Het werd wat mij betreft in één klap duidelijk bij een toespraak van prins Claus in 1999, waarin hij plotseling het woord tot zijn vrouw richtte en zei: ’Ik heb zoveel te danken aan mijn vrouw. Ik ben zo blij dat je er bent. U kunt zich niet voorstellen wat ik voel: het is fantastisch. Dank je, Beatrix!’ aldus de prins. Het leek alsof dat moment voor de koningin volkomen onverwachts kwam, alsof zij helemaal van niets wist. Bijna verliefd keken zij elkaar aan. Het emotioneerde haar en maakte van haar, wat mij betreft, in één klap een liefhebbende echtgenote, in plaats van de statige koningin zoals we haar zo vaak hadden gezien. Die liefhebbende echtgenote kan zij helaas niet meer zijn, maar de liefhebbende moeder en oma des te meer. Het is een rol die onze koningin volgens mij op het lijf is geschreven. Majesteit, geniet ervan en bedankt!

 

Bart Ettekoven