Column Bart Ettekoven

03/04/2015

Was Marco Borsato afgelopen week soms bezig met een poging Peter R. de Vries van de troon te stoten? Het leek er wel even op. Je kon geen radio of televisie aanzetten of Marco zat wel ergens. Was het niet om zijn Symphonica in Rosso-concerten aan te kondigen, dan wel om te vertellen dat ze alweer uitverkocht waren. En bij Humberto’s Late Night was zowaar een hele uitzending gewijd aan Marco’s 25-jarig jubileum, compleet met de eerste beelden van de documentaire over zijn carrière. Bij Peter R. begin ik alleen zo onderhand te zappen als hij weer eens in een programma aanschuift (mijn hemel, heeft die man dan echt overal verstand van?), maar bij Marco kan ik er geen genoeg van krijgen. Ik zal het maar toegeven: ik ben fan.

Direct na RTL Late Night heb ik alle oude nummers gedownload (ik kon de doos met cd’s niet zo snel vinden op zolder) en het hele weekend heb ik vrolijk zingend door het huis gerend. Terwijl de regen tegen de ramen tikte, zette ik fluitend en zingend de klok een uurtje vooruit. Zondag was de eerste uitzending van de documentaire en natuurlijk zat ik voor de buis. Met mij ruim 1 miljoen andere kijkers. Marco is weer helemaal terug en mag zich met tien (!!) concerten in de Ziggo Dome weer de koning van het Nederlandse lied noemen. Wie had dat gedacht toen hij een aantal jaar geleden huilend aan het Nederlandse volk moest opbiechten dat zijn bedrijf failliet was en dat er miljoenen euro’s weg waren. Wat mij wel opviel was dat Paul Brinks, door velen gezien als medeverantwoordelijke voor de ondergang van Marco’s Entertainment Group, ook gewoon in de documentaire over zijn leven zit. Ik vond het vooral leuk om te horen hoe veel grote hits uit de beginjaren zijn ontstaan op een zweterig zolderkamertje in Zoetermeer. Hits die het gros van Nederland woord voor woord kan meezingen en die van Marco en zijn vaste producer John Ewbank miljonairs maakte. Gewoon omdat deze talentvolle mannen vol passie gingen voor hun droom. Een droom die uitkwam en allesbehalve bedrog bleek.