Column Bart Ettekoven

30/10/2013

Op 8 maart 1974 overleed Wim Sonneveld op 56-jarige leeftijd aan een hartaanval. Ik was nét 3 dagen daarvoor 2 jaar geworden, dus echt veel heb ik niet meegekregen van het moment dat heel Nederland schokte. Na het zien van de musical Sonneveld afgelopen weekend begrijp ik gelukkig beter hoe groot deze artiest moet zijn geweest. Tony Neef is naar eigen zeggen niet in zijn huid gekropen, maar heeft een eigen interpretatie neergezet van Sonneveld. En wat heeft hij dat goed gedaan!

Het was werkelijk genieten van begin tot einde. De prachtige liedjes, gezongen door een fantastische cast, maken het werkelijk een feest om naar te kijken. Ondanks het droevige einde kom je toch vrolijk naar buiten, dankzij de heerlijke liedjes die Tony Neef en zijn collega’s ten gehore brengen. Na afloop sprak ik nog even met Jan Sonneveld, de broer van Wim. Zo trots als een pauw liep hij door de feestzaal. Dik in de 90, maar nog altijd kwiek en met een ondeugende fonkeling in de ogen. Dat humor in dat gezin, ondanks de vroege dood van moeder, een belangrijke rol heeft gespeeld, werd mij al snel duidelijk. Ook op latere leeftijd hadden de broers en zussen Sonneveld onderling nog een goede band en werd er veel gelachen. Na 10 minuten werd er op Jan’s schouder getikt: een buurman kwam vragen of hij mee naar huis ging. Jammer! Ik had nog uren met deze bijzondere man kunnen praten en zijn prachtige verhalen willen aanhoren. Hij wilde zelf ook nog lang niet weg, maar de familie leek het verstandiger om naar huis te gaan. ‘Hij is al in de 90 he’, knipoogte de buurman naar me. En dus ging Jan, wat mij betreft veel te vroeg, naar huis. ‘Heeft ‘ie van zijn broer. Die heeft ons ook veel te vroeg verlaten’, grapte iemand. En zo is het maar net… veel te vroeg.

 

Bart Ettekoven