Column Marc van der Linden

12/12/2013

Over Edwin de Roy van Zuydewijn heb ik in de loop der jaren veel geschreven. En er was een periode dat ik wel een zwak had voor deze man, die nu al jarenlang strijd voert voor eerherstel en schadeloosstelling. De Roy van Zuydewijn beweert door de Oranjes kapot te zijn gemaakt. Zijn zaak en zijn gelukkige privéleven zou hij hebben verloren door toedoen van de koninklijke familie. Edwin is erin geslaagd zijn ‘zaak’ levend te houden door op een handige manier steeds weer in de publiciteit te komen. En afgelopen week werd de kwestie wederom in het parlement behandeld. Ik ken de zaak van De Roy goed en heb in het verleden ook weleens met hem gesproken. Hij kan zeer charmant zijn en weet een toehoorder snel in te pakken. Maar er bestaat, naar mijn mening, ook een andere kant van deze heer. En die kant heeft, naar mijn mening, alles kapotgemaakt.

Al voordat Edwin überhaupt contact had met prinses Margarita was hij zakelijk gezien al in opspraak. En dat is zo gebleven. Toen hij landelijk in beeld kwam als lid van de koninklijke familie werden die verhalen nog versterkt. Logisch, want ineens was heel Nederland in hem geïnteresseerd. In Londen, Amsterdam en Frankrijk maakte hij een puinhoop van zaken. Gedoe over geld en onbetaalde rekeningen, de verhalen stapelden zich op. Edwin doet dat nu allemaal af als kwade praatjes van de Oranjes en hun medestanders, maar dat is wel erg gemakkelijk. Wie gewoon zelf onderzoek doet, ziet al snel dat hij al in 1998 omstreden was.

Elke keer als ik mijn mening geef over Edwin de Roy van Zuydewijn roepen zijn medewerkers dat ik die dingen MOET zeggen van de koninklijke familie. Dat werkt bij mij altijd op de lachspieren. Niemand kan mij dwingen iets te verzwijgen en nog minder zal ik in opdracht van mensen iets zeggen. Ik geef mijn eigen mening op basis van wat ik weet of zelf onderzocht heb. En dat is bij Edwin de Roy van Zuydewijn gewoonweg niet positief uitgevallen. Dat zijn gangen door de geheime dienst zijn nagegaan, lijkt me logisch. Hij werd immers lid van de koninklijke familie. Maar dat dat op verzoek van prins Bernhard gebeurde, heeft me wel verbaasd. Kennelijk kon en mocht Bernhard dat doen. Maar dat er zorgen waren over Margarita’s huwelijk met Edwin lijkt me niet zo vreemd. Zo charmant als hij kan zijn, kan hij zich ook als een bullebak gedragen. Dat zag ik met eigen ogen toen hij Margarita op hun bruiloft, in het Franse stadje Auch, uitschold. De dag daarvoor was het al tot een handgemeen tussen Edwin en een fotograaf gekomen. En op de avond van de bruiloft maakte hij ruzie met enkele familieleden van Margarita, die speciaal naar Frankrijk waren gekomen. Overigens liet Edwin zich in Frankrijk, waar hij met Margarita was gaan wonen, als ‘monsieur le baron’ (meneer de baron) aanspreken, terwijl hij niet eens van adel is. Aanvankelijk bleef Margarita pal achter haar omstreden man staan. Maar zij betaalde een hoge prijs voor die trouw. Edwin gedroeg zich namelijk allesbehalve zoals een echtgenoot zich dient te gedragen. Er zijn dingen voorgevallen in hun huwelijk die in geen huwelijk zouden mogen plaatsvinden. De mensen die daarvan getuige zijn geweest, kijken sindsdien met heel andere ogen naar de heer De Roy van Zuydewijn. Als Edwin roept dat hij kapot gemaakt is door de Oranjes, mag hij dat roepen. Maar ik denk, ik wéét ondertussen, dat hij zichzelf kapot heeft gemaakt. En als politici als Alexander Pechtold vinden dat De Roy van Zuydewijn excuses moet krijgen van de Nederlandse staat, verbaast me dat. Fatsoenlijke mensen als Pechtold zouden eens moeten weten hoe Edwin zich gedragen heeft tegenover Margarita, voordat zij zich voor de kar van dit heerschap laten spannen.

Zo, dát moest me even van het hart. Vandaar ook een iets langere column dan normaal.