Column: Marc van der linden

27/06/2013

Liefdeskinderen

 

In de Weekend van deze week leest u het verhaal van barones Sybille de Selys Longchamps, die 18 jaar de minnares was van Albert, de huidige koning der Belgen. De verhouding vond plaats in een periode dat het huwelijk van Albert en Paola alleen nog maar op papier bestond. De scheidingspapieren waren klaar en er was al besloten wie de zorg over de kinderen kreeg. Albert en Paola – die toen nog de titel prins en prinses van Luik voerden – woonden ieder op een eigen verdieping van het kasteel van Belvédère en hadden naar verluidt elk een nieuwe liefde gevonden. Wat in alle huwelijken kan gebeuren, was dus ook bij dit paar gebeurd. Dat het niet tot een scheiding is gekomen, is eigenlijk een wonder. Een nog groter wonder is dat het huwelijk van Albert en Paola toch weer meer is geworden dan alleen een papieren verbintenis. De liefde is terug. Dat is mooi voor hen. Maar het is jammer dat de dochter van Albert en Sybille nu het kind van de rekening dreigt te worden. Er is in België niemand die twijfelt over de afkomst van deze Delphine Boël. Het paleis heeft nooit ontkend dat koning Albert haar vader is en prins Laurent ziet de vrouw ook gewoon als zijn zusje. De prins gaat met haar om zoals edelen vroeger met hun buitenechtelijke geboren verwanten omgingen. Kinderen die niet uit een wettig huwelijk werden geboren, kregen toen gewoon vaak het wapenschild van de vader met een schuine streep erdoor. En net zo vaak kregen ze ook een mooie titel en groeiden ze op aan het hof tussen de andere, wel wettelijke nakomelingen van dezelfde vader. Hoe modern we nu ook zijn, de behandeling van bastaardkinderen is er niet beter op geworden. Een naar woord eigenlijk, bastaardkinderen. Beter zou het zijn hen liefdeskinderen te noemen. Want dit nageslacht is bijna altijd uit liefde verwekt, in tegenstelling tot kinderen uit de gearrangeerde huwelijken van prinsen en prinsessen, die vooral om dynastieke redenen (opvolging) ter wereld kwamen. Koning Albert en koningin Paola zouden een voorbeeld moeten nemen aan Juliana en Bernhard, of de vroegere Franse president Mitterrand en diens echtgenote Danielle. Prins Bernhard en François Mitterrand maakten op het einde van hun leven duidelijk dat ze nog meer kinderen hadden dan alleen de nazaten die ze met hun wettige echtgenotes kregen. Bernhard erkende zo dochters Alexia en Alicia. En Mitterrand deed hetzelfde met zijn dochter Mazarine. Voor hun echtgenotes was het bestaan van de buitenechtelijke kinderen geen geheim geweest en zowel Juliana als Danielle Mitterrand behandelden die geheime dochters met liefde en respect. Zo hoort het. Delphine niet de erkenning geven waar elk kind recht op heeft, is een mens, en zeker een christen, onwaardig. Albert was volwassen toen hij met Delphine's moeder in bed stapte, nu moet hij als een volwassen man de gevolgen accepteren.