Column Patty Brard

31/01/2018

Een vriendin van mij overleed enkele weken geleden aan een tumor die ’normaal’ gesproken in de maag zit, maar bij haar in een long. Eerder overleden ’slechts’ zes anderen aan deze vorm van kanker. Wat een megapech. En dat terwijl ze juist alles nu zo mooi op de rit had. Een fantastische man en vier lieve kinderen. Alle vier lekker net van school af, dus nú was het moment om met haar jeugdliefde van het leven te gaan genieten. De zaken waren zojuist goed verkocht en dus zouden ze vanaf deze maand de wereld rond gaan reizen. Herinneringen maken.

Het mocht niet zo zijn. We namen afscheid van haar op een zonnige zondag in januari. Er werd door 800 man gehuild, gelachen en geproost. Precies zoals zij het gewild had, zeggen we dan. Het heeft er dieper ingehakt dan ik besefte. Ze is slechts 53 jaar oud geworden, dat is tien jaar jonger dan ik nu ben. Dat zet je wel aan het denken. Stel, ìk had de afgelopen tien jaar niet meegemaakt. Die blijken nu de gelukkigste jaren van mijn leven! De rustigste ook.

Misschien was het wel door dit verlies dat ik Over Mijn Lijk met diep respect voor makers en deelnemers heb bekeken. In dat programma worden jonge mensen, die ongeneeslijk ziek verklaard zijn, gevolgd in de laatste fase van hun leven. De kracht die deze mensen tentoonspreiden, is ongekend. Eveline, een van de deelnemers van dit seizoen, zei dat ze door het te accepteren veel sterker en moediger bleek dan ze zelf ooit gedacht had. Dat je rust en vrede in jezelf kunt vinden, zelfs als de dood voor de deur staat…

De inmiddels overleden Gerrianne zei: ’Niemand wil ziek zijn, maar toch maak je in je ziekzijn veel mooie momenten mee die anderen niet meemaken!’

Het troost mij dat kennelijk iedereen die weet dat het einde nabij is een oerkracht ontwikkelt waarvan je niet wist dat die in je zat. Wat een prachtig, positief programma is dit, sensatieloos, uit het hart gemaakt. Er straalt zoveel hoop uit, hoop waar iedereen in bange dagen zich aan vast kan houden.

Het enige wat mij niet loslaat, is dat mijn vriendin, van huis uit een krachtige dame, toch kampte met een gevoel van eenzaamheid in haar hoofd. Terwijl ze omringd werd door niets dan warmte. Misschien had zij al meer herinneringen gemaakt dan de jonge deelnemers van Over Mijn Lijk en was het daarom toch moeilijker loslaten. Je weet het niet, tot het zover is. Tot die tijd moeten we maar leven dat het een lieve lust is, volop genieten en vooral niet bang zijn zoveel mogelijk herinneringen te creëren. Haal eruit wat erin zit!