Column Patty Brard

04/06/2014

Heel Nederland was in de ban van The Common Linnets en het onverwachte Songfestivalsucces. Maar zoals wel vaker na een hoge plaats op het festival was het allemaal maar van korte duur. Frappant hoe The Common Linnets, net als eerder Teach-In en Mouth & MacNeal, uit elkaar spatte na winst. Nog frappanter hoe Nederland eerst massaal met de vinger richting Waylon wijst, maar dat de beschuldigende vinger langzaam richting Ilse draait.

Nou is het gezegde natuurlijk: ’Waar twee kijven, hebben twee schuld’, maar de historie geeft eigenlijk ruimte aan een nieuw gezegde: ’Waar onverwacht succes geboekt wordt, is de kans op bloedbonje groot. ’Ik denk dat heel Nederland, inclusief Waylon, Ilse en hun management, niet op dit grote succes berekend waren en dat er dus van tevoren geen goede afspraken zijn gemaakt. Het punt is, als er niets te verdelen is, is er geen probleem, maar oh wee als er ineens veel te verdelen valt. Na een paar weken van internationale optredens waar Ilse met een nep-Waylon net doet of er totale kalmte na de storm heerst, begint iedereen zich toch wel een beetje zorgen te maken om Waylon. Waar is die jongen gebleven? En ja, als je dan een drugs- en drankverleden hebt, staat half Nederland meteen richting afkickkliniek te wijzen. Niets blijkt minder waar. Waylon komt op tv uitleggen hoe er binnen The Common Linnets geen plek was voor gelijkwaardigheid op welk vlak dan ook en dat dat de reden van zijn vertrek is. Ilse, op wiens initiatief het duo in leven werd geroepen, zou weigeren een millimeter toe te geven. Niet slim, want wie niet kan delen, kan ook niet vermenigvuldigen. Afgelopen zaterdag waren de twee geboekt op hetzelfde evenement, maar Ilse meldde zich ziek. Zelfs een confrontatie lijkt vermeden te worden. Maar goed, we wachten af. Ik kan me nu al op het herenigingsinterview verheugen: ’Helemaal te gek, joh, wow man, weet je wel, dat we dit niet eerder hebben gedaan, weet je wel, we zijn zo gelijkwaardig man, we konden niet buiten elkaar, maar het is nu helemaal oké, we are all fine, weet je wel! Of nie dan, Waylon?!’ Ik ga die Oscar vast oppoetsen voor Ilse, ze had hem al een tijdje geleden verdiend!