Column Patty Brard
01/02/2017
De presentatoren van Shownieuws en Hart Van Nederland vormen een hechte groep met elkaar. Sommigen van hen voelen voor mij echt als familie. Buiten de presentatoren van de dagelijkse shows heb ik een groot zwak voor een aantal collega’s, waarvan ik er één met naam en toenaam ga noemen: André van der Toorn, presentator van Wegmisbruikers.
André is twee turven hoog, duidelijk van Griekse komaf en overlopend van gezelligheid. Altijd een lief woord voor iedereen, voor de vrouwen een knuffel en hij weet met een zweem van cynisme altijd alles in perspectief te zetten. Op bijeenkomsten zijn wij een druk stel bij elkaar. Lekker elkaar overschreeuwen, Haagse moppen met accent, druk, druk, druk, maar supergezellig! Heb eigenlijk nooit stil gestaan bij het waarom van ons overschreeuwen. Tot er van de week een dv’tje op mij lag te wachten met de tekst: ’Lieve Patty, dit heb ik met veel liefde gemaakt, zo benieuwd wat je ervan vindt.’ Het bleek te gaan om een kopie van André’s programma Mijn Naam Was Kostas, een documentaire over zijn adoptie door Nederlandse ouders uit het kindertehuis in Griekenland waar hij als baby door zijn moeder was afgestaan. Ik heb de uitzending een paar maanden geleden gemist en André was kennelijk verbaasd dat ik hem er niets over had laten horen. Schande! Want wat een prachtige en oprecht gedraaide documentaire is dit. Dat André meer is dan de presentator van Wegmisbruikers wist ik natuurlijk wel. Hij is een begenadigd programmamaker die ook betrokken was bij programma’s als Man Bijt Hond en Ook Dat Nog!. Maar een programma maken over jouw eigen levensverhaal vind ik wel een ander ding. Teruggaan naar het weeshuis, andere geadopteerden uit zijn tijd aan het woord laten, wat hangt er een verdriet om hen heen. Als buitenstaander had ik wel begrip voor zijn biologische moeder en heel veel respect voor de moeder die hem opgevoed heeft. Maar André voelt zich net als zijn lotgenoten nog steeds tekortgedaan, hoezo wil je moeder jou niet? Hoewel mijn situatie heel anders is – ik zie mijn dochter en mijn moeder niet meer – begreep ik ineens dat dat overschreeuwen van ons misschien wel gebaseerd is op verborgen verdriet. Je hebt geen grip meer op het verleden, maar zonder aanvaarding en acceptatie van het verleden is er geen nieuwe toekomst. Dus trappen we maar veel lol, want anders voel je die intense pijn van familieverdriet. Ik voel jou heel goed, Dré!