Column Patty Brard

30/03/2016

Als je dacht dat je alles deze week wel gehad had, qua verdriet om wat er in de wereld gebeurt, krijg je ineens te horen dat Johan Cruijff is overleden. 68, dat is toch veel te vroeg! Johan was mijn held. Het ultieme voorbeeld voor mij dat verliezen niet bestaat. Immers: ’Als je verliest dan heb je niet goed genoeg je best gedaan’, aldus de grootheid.

 

Als tiener had ik foto’s boven mijn bed van The Golden Earring en van Johan Cruijff. Misschien een rare combi, maar op de een of andere manier paste het wel. Een Haags meisje opgroeiend met Haagse muziek, maar wel een geboren Ajacied. Mijn vader was een ras-Feyenoordfan. We gingen samen naar voetbalwedstrijden. Als we naar Feyenoord tegen Ajax gingen, reisden we in aparte treincoupes om heftige discussies te vermijden. We zaten dan wel samen de wedstrijd te kijken, maar reisden ook weer apart terug, om ruzies over wel of niet buitenspel niet ten overstaan van alle medereizigers uit te praten. Zo ging dat jaren door. Totdat mijn neefje Stanley, waar mijn vader voogd van was na het overlijden van diens vader, professioneel ging voetballen, en wel bij Feyenoord. Mijn vader vond het niet meer dan normaal dat ik mijn liefde voor Ajax nu maar liet varen. Geen denken aan. Johan kwam tot ontzetting van alle Amsterdammers ook naar Feyenoord, waar hij  zich over mijn neef ontfermde. Ik was in de war. Johan gaf Stan een vaste basisplaats in het elftal. Stanley verving publiekslieveling Vermeulen en Cruijff besloot dat Stanley van linksback naar linksbuiten verplaatst moest worden. Het publiek joelde Stanley elke week weer uit, maar Johan excelleerde bij het harde werk dat neef Stanley verrichtte. Ik vond het vreselijk voor Stanley, Johan kalmeerde hem: ’Alleen kan je niks, je moet het samen doen.’ Of: ’Als wij de bal hebben, kunnen hun niet scoren!’ Ik ben geen Feyenoorder geworden, maar wel nog groter fan van de mens Cruijff. Voor een programma over Barcelona ging ik op bezoek in stadion Camp Nou. Daar kwamen Johan en zoon Jordi aanrijden. Johan pikte me uit hordes journalisten en deed een interview met mij, want voor een Brard deed hij alles, zei hij. Dank lieve Johan, voor alle mooie levenslessen die je ook mij gegeven hebt. ’Je gaat het pas zien als je het door hebt!’ Hoewel  ’elk nadeel heeft zijn voordeel’ er nu niet bij mij in wil. Je bent ons veel te vroeg ontvallen. R.I.P.