Column Patty Brard

16/11/2016

Ik ben eigenlijk best een bikkel, ga altijd maar door en haat het om werk af te zeggen, al ben ik nog zo ziek. Ik hou namelijk echt van mijn werk en stel mensen niet graag teleur. Operaties aan enkel en knie heb ik zelfs ooit ingepland in vakanties. Uitzieken daarvan deed ik, met gips en op krukken, in de studio achter de Shownieuwsdesk. Maar nu heb ik iets wat ik met de beste wil van de wereld niet verborgen kan houden: een slijmbeursontsteking aan mijn rechterschouder. Pas nu weet ik hoe ontzettend veel pijn een mens kan hebben.

Ook qua pijn ben ik wel een bikkel, sterker nog, ze hebben mij ooit in het AMC naar de pijnpoli gestuurd omdat ik zoveel kan hebben dat ik op hun advies: ’bij pijn in uw pink gelijk naar de dokter moet, omdat dan de kans groot is dat uw arm er misschien af moet!’ Bij wijze van spreken natuurlijk, maar ik loop de deur bij de dokter niet plat.

Dit heb ik echter nog nooit gevoeld, ik kan er niet van slapen en tik dit verhaal op een cocktail van paracetamol en ibuprofen. Gisteren kreeg ik van mijn orthopeed een injectie met verdoving en prednison, met een injectienaald die 10 cm in mijn schouder werd gestoken. Morgen moet dat weer en worden er foto’s en een MRI-scan gemaakt. Als er sprake is van een pees die op knappen staat, zit er niets anders op dan opereren. Een slijmbeurs is een zakje gevuld met vocht en slijmbeurzen vind je overal in het lichaam waar druk opgevangen of verdeeld moet worden, als een soort schokbreker tussen pees en bot of tussen twee botten. Bij onverwachte overbelasting, door heftig sporten bijvoorbeeld, kan dat tot een slijmbeursontsteking leiden. Maar ook bij een bacteriële infectie na een wespensteek kan het gebeuren. In mijn geval kan het alle mogelijke oorzaken hebben, want ik ben in een ver land geweest, heb geklust in ons huis op Ibiza en sport daar waar ik nog een gat in de agenda zie. Ik heb ook uitslag op mijn rechterarm en koorts.

Voor deze week gooi ik de ramvolle agenda daarom helemaal leeg en gun mijn arm rust. Mij rest niets anders dan me jankend in de armen van mijn lieve orthopeed te gooien, terwijl mijn Antoine thuis toch echt weer de enige juiste keuze qua echtgenoot blijkt!