Column Patty Brard

19/05/2016

Ik ben op mijn ouwe dag verliefd geworden! En ik ben niet de enige. Douwe Bob heeft sinds het Songfestival vele vrouwenharten veroverd. Ik zag zelfs op Instagram dat Roxeanne Hazes en haar vriendin elkaar voor de televisie wegduwen in een wedstrijdje wie het scherm mocht zoenen en zo het dichtst bij Douwe kon zijn. Zelden heb ik iemand in zo’n korte tijd als serieuze singer/songwriter zo behendig van zijn commerciële inzicht gebruik zien maken als deze wonderschone jongeman met oude ziel.

Douwe heeft bij zijn vader, kunstenaar Simon Posthuma, gezien hoe het kan vergaan met een muzikaal genie die de verleidingen van de wereld van rock&roll niet kan weerstaan. Hij neemt zijn vader echter niets kwalijk, sterker nog, hij nam de zorg op zich toen die Korsakov bleek te hebben. Vader Posthuma zit inmiddels in een verzorgingstehuis en zoonlief heeft zijn intrek in het ouderlijk huis genomen. Dat heeft Douwe in de originele staat gelaten en in de bar geeft hij huiskamerconcerten. Ik denk dat we daar niet meer terecht kunnen, want we kunnen gerust stellen dat Douwe inmiddels op weg is naar wereldfaam. Ik begrijp de dubbelzinnige glimlach van Anouk bij de presentatie van hun duet Hold On bij DWDD ineens een stuk beter. Douwe bedrijft bijna de liefde met zijn muziek, baant zich een weg in je ziel met zijn onweerstaanbare uitstraling gelijk James Dean en geeft daarmee elke vrouw het gevoel de Priscilla van Elvis Presley te zijn. Gedisciplineerd gaat hij op zijn doel af. Hij zorgt ervoor dat zijn ronde bilpartij publiek wordt, kleedt zich in een Purple Prince-pak, zet nog een tatoeage en zingt in zijn vrije tijd een potje in het Frans mee of het niets is. Roept op het juiste moment accentloos ’I love you too, baby’ en knipoogt terwijl je niet opmerkt dat hij knipoogt. Alsof er een hele marketingmachine al maanden heeft zitten bedenken hoe van hem een ware internationale ster te maken. Deze jongen van 23 doet elke zanger in Nederland verbleken, zelfs Waylon haalt het hier niet bij. Zeker niet na diens laatste hysterische optreden bij It Takes Two. Daarover gesproken, ik hoop dat Douwe een goede manager heeft die hem met de voetjes op de grond houdt. In tegenstelling tot de manager van Waylon, die als je belt voor een programma gerust antwoord met: ’In geen honderd jaar dat hij daar verschijnt!’ Je kan namelijk ook gewoon zeggen dat hij te druk is.