Column Patty Brard
04/01/2017
Vaak voelt het alsof een jaar voorbij vliegt, maar als je dan ziet wie ons allemaal ontvallen zijn waarvan je het wel wist, maar niet exact meer wanneer, zet dat een jaar wel weer in perspectief. Nancy Reagan, Muhammad Ali, Johan Cruijff, het voelde als veel langer geleden dat zij overleden. Misschien ook wel omdat de focus vooral op de muzikale legendes lag die wegvielen. Het was me het rijtje wel, met als kopstukken Prince, David Bowie, Leonard Cohen en op de valreep George Michael. Op eerste kerstdag nog wel, terwijl uit vele speakers zijn wereldberoemde hit Last Christmas schalde.
Met het ene verhaal heb je meer dan met het andere. Zo greep het verhaal van Debbie Reynolds mij ontzettend aan, die daags na het overlijden van haar dochter Carrie Fisher stierf aan een gebroken hart. Ze wilde niet zonder haar dochter blijven leven. Wat een triestheid. Het oneerlijke heengaan van Barbara Straathof, de vrolijke lieverd, die beroemd werd door The Voice maar achter de schermen al veel langer bekend was als geweldige producer. Veel te jong overleden na een dappere strijd tegen kanker, wat zal die lachebek gemist gaan worden.
Ook het heengaan van George Michael liet mij niet onberoerd. Misschien wel omdat ik hem een aantal keren heb mogen ontmoeten. Ik spendeerde in zijn hoogtijdagen veel tijd in London en bewoog me als redelijk oppervlakkig jetsetmeisje vaak tussen de Britse popsterren van die tijd: Duran Duran, Spandau Ballet, Queen. Ook George Michael hoorde bij het feestvierende clubje. Ik ontmoette ze ook op Ibiza, waar het hele spul in de zomer feestvierde alsof er geen morgen bestond. En hier sta ik dan op datzelfde Ibiza, de ramen te lappen van het nieuwe kantoor van Antoine, met een ochtendzonnetje op mijn oudere, wijzere hoofd, genietend van het geluid van de waterval in de tuin. Mijn gedachten glijden af naar vroeger. Hoe kan het toch dat sommige mensen uit die tijd wel een balans hebben weten te vinden in hun leven en dat bijvoorbeeld een George Michael dat, ondanks al zijn pogingen tot aan afkickklinieken aan toe, nooit is gelukt? Het was een lief genereus mens, die zijn rijkdom altijd deelde met hen die hem lief waren. Er was ook altijd gedoe omtrent de homoseksualiteit van George. Hij oogde eenzaam en ongezond. Altijd zoekende. Misschien is George ook wel gestorven aan een gebroken hart. Het zou mij niets verbazen.