Column Patty Brard

15/08/2018

Soms wil je weleens iemand in het zonnetje zetten die het echt verdient. Zo iemand is Rachel. Niet dat ik haar zo heel goed ken, maar zij heeft me in het hele traject van mijn gastric bypass zó goed geholpen. Rachel, die zo’n zelfde operatie had ondergaan, had op al mijn vragen een passend antwoord en het geduld me te pas en te onpas te begeleiden, zo goed als zij dat als ervaringsdeskundige kon.

Rachel is bovendien een fantastische zangeres die zich kan meten met iemand als Ilse DeLange, maar nooit echt is doorgebroken zoals een talent van haar kaliber zou verdienen. Ze maakte ooit deel uit van de band K-otic, een groep van zeven leuke jonge mensen die je eigenlijk niet leuk mocht vinden, maar stiekem plat draaide. Een beetje zoals ABBA, die mocht je in hun tijd eigenlijk ook niet leuk vinden, maar zie wat er gebeurt als hun liedjes opstaan. Dan zingt iedereen die ineens foutloos mee omdat ze al jaren dagelijks oefenen. Ik zeg met recht ’een beetje’ als ABBA, want K-otic heeft de faam nooit verder dan tot het drielandenpunt kunnen rekken. De band kwam voort uit het programma Starmaker en was weliswaar lokaal een groot succes, met een uitverkochte concertreeks, diverse hitsingles en één (stiekem) briljant album getiteld Bulletproof, maar verder dan dat is het eigenlijk nooit gekomen. Platgedraaid heb ik het. Het ongeluk wilde ook nog dat zangeres Sita solo ging, waarna de groep uiteindelijk uit elkaar viel.

Rachel heeft daarna allerlei pogingen ondernomen het solo ook te gaan maken, maar het heeft nooit geleid tot een echt groot succes. En me dunkt dat ze er alles voor over heeft! We delen veel met elkaar, via social media of de app. Zo ook vanochtend. Waar ik vorige week namelijk nog vol trots deelde dat ik inmiddels 71.6 kilo woog (komende van 97.9), ben ik sinds die post niet meer afgevallen, sterker nog, ik ben bijna een kilo aangekomen. Nu propageer ik sinds de operatie al dat je vooral niet in paniek moet raken als je weegschaal stilstaat en dat je dat ding vooral moet negeren op momenten dat er geen beweging in je gewichtsverlies zit. Maar potverdorie, wat moet ik nou als de beweging zelfs de andere kant op schiet en ik dus blijk aan te komen?

Rachel appen natuurlijk! ’Heb jij dat ook weleens meegemaakt?’, ’Doe ik iets fout?’, ’Kan het vocht zijn?’, ’Ik ben zelfs drie keer in de week aan het sporten!’, ’Moet ik iets aanpassen aan mijn voeding?’. Meteen krijg ik allemaal lieve en rustige aanmoedigingen en natuurlijk kende ik al de antwoorden op mijn vragen al, maar het is toch heel fijn als iemand je die geeft. En het liefst komende van een lotgenoot en niet van een dokter. Daarom wil ik Rachel zo graag op deze manier bedanken. Ja, ik ga gewoon op dezelfde voet door en ja, ik ga de weegschaal deze week negeren en ja ik ga die 65 kilo aantikken op een gezonde manier. Natuurlijk begrijp ik dat mijn lichaam ingrijpt als het te snel gaat en dan even in de overlevingsmodus schiet, maar jemig, wat is het fijn dat iemand die het ook allemaal heeft meegemaakt je daar even aan herinnert. Rachel blijkt momenteel ook nog eens op Ibiza te zitten, dus ik ga haar even persoonlijk een kus geven vanmiddag en zal haar dan stiekem de tekst van haar grootste hit toefluisteren: Damn, I Think I love You!