Column Patty Brard
24/10/2018
Anouk heeft een nieuw Nederlandstalig album uitgebracht, getiteld Wen D’r Maar Aan!. Ik heb het album aandachtig beluisterd en gisteravond als achtergrondmuziek bij een etentje opgezet. Ook dat kon. Misschien ben ik een beetje bevooroordeeld, want ik heb ontzettend veel respect voor Anouk. Je zou me bijna fan kunnen noemen, als ik haar niet net iets te goed persoonlijk zou kennen. Persoonlijk betekent in haar geval dat ik haar heel af en toe zie, maar bijvoorbeeld wel altijd uitgenodigd word voor haar concerten. Echt sociaal is zij namelijk niet, maar toen zij door haar toenmalige vriend belazerd werd en resoluut besloot haar konkelende staf kappers en schoonheidsspecialisten eruit te gooien, heb ik geholpen een nieuw team om haar heen te creëeren van bekwame, lieve, loyale mensen, bij wie ik al jaren kom en die ik graag deel met iemand die dat verdient.
Anouk en ik komen beiden uit Den Haag, zijn beiden recht voor zijn raap en ik hou van haar stijl, want dat heeft ze! Ik hou ook van haar manier van opvoeden, want ondanks dat ze er af en toe spontaan ’f.ck’ op het podium uitgooit, is dat thuis absoluut not done! Zelfs het woord ’shit’ wordt niet door mama Anouk getolereerd. Als mams zelf ’fuck’ op het podium zegt, wordt ze er door Phoenix van 13 op gewezen dat ze er wel erg slechte taal uitgooit voor zo’n overvolle zaal. Haar dansmoves kunnen haar kinderen ook niet echt bekoren. Zo grappig! De recensies op haar Nederlandstalige album, na 23 jaar Engels gezongen te hebben, waren wisselend. Het NRC was mild en prijst het feit dat de enige regel die bij Anouk geldt, is dat er geen regels zijn. Het AD spreekt van een nieuw Nederlands levenslied en Trouw spreekt erover dat ze het over een ander boeg gooit, maar op de een of andere manier toch trouw blijft aan haar eigen stijl. De Volkskrant vindt het echter stroperig gearrangeerde liedjes met wanhopige hartenkreten, muzikaal saai met vreselijke knullige rijmelarijen. ’Tot nu toe zag ik liefde alleen maar in mijn dromen, maar nu was het toch eindelijk ook op mijn pad gekomen’, walgelijk vinden ze het. Tja, ik barstte vanochtend spontaan in tranen uit bij datzelfde liedje, alléén aan mijn ontbijttafel, mijn man missend die op het ogenblik niet bij mij is. Als een dolksteek kwam het liedje getiteld Jij bij mij binnen. Ik snap haar, ik voel haar, eindelijk iemand die geen moeilijke metaforen gebruikt. Gewoon duidelijk Nederlands, boos of verdrietig, maar bovenal gewoon wáár. Zoals Anouk praat, zingt ze je hart binnen. Het is Hazes in het Haags. Ze heeft duidelijk geleden onder die ontrouwe mafketels van mannen die zij de revue zag passeren voordat haar huidige lieve Dominique uit de hemel kwam vallen. Ik ken hem niet persoonlijk, maar ik hoor niets dan goeds over hem van onze gezamenlijke groep mooimakers. Iedereen is lovend over de man, ik hoop zo dat ze ooit met hem trouwt. Dat durft ze nog niet vanwege eerdere financiële stroppen met ontrouwe mafketels, maar ik zou haar dat geluksgevoel zo gunnen! Wen d’r maar aan, lieve Anouk, zo kan het ook!