Column Joke Alberts: Wat doen we met de kerst?
23/12/2019
Koos Alberts overleed vorig jaar plotseling op 71-jarige leeftijd. Zijn vrouw Joke bleef alleen achter, en probeerde het leven zónder de grote liefde van haar leven langzaam weer op te pakken. Met name de maand december blijft lastig voor mensen die alleen zijn, of een dierbare hebben verloren. In haar column beschrijft Joke hoe zij deze feestmaand heeft ervaren, geeft zij tips, en krijgen we een uniek inkijkje in het leven van deze bijzondere, sterke vrouw.
Vorig jaar was mijn eerste kerstfeest zonder Koos. Dat was moeilijk. Ik deed mijn best om het gezellig te maken, maar de rolstoel van Koos bleef leeg. Dat was nog nooit gebeurd. Toch was ik blij dat ik de kerstboom had opgetuigd en door de hele kamer kaarsjes had neergezet, want ondanks dat hij niet lijfelijk aanwezig was, voelde ik hem toch om me heen. Dat maakte het gemis voor mij draaglijker. Er is veel veranderd sinds Koos er niet meer is. In tegenstelling tot vroeger, toen we vaak middenin de nacht thuiskwamen als Koos had moeten optreden, ga ik nu meestal al rond de klok van negenen naar bed. Niet omdat ik moe ben, maar omdat ik het nog steeds heel moeilijk heb met het feit dat hij er niet meer is. Als ik ’s avonds naar zijn lege stoel kijk, dan denk ik vaak: wat moet ik hier in mijn eentje? Ik kan net zo goed naar bed gaan. Ik heb ook ineens zeeën van tijd gekregen en dat is soms best confronterend. Vroeger waren we bijna ieder weekend van huis omdat Koos dan moest optreden. Vroeg naar bed was er voor ons dus nooit bij, maar we hebben nooit gedacht: getver, moeten we alweer weg! De optredens van Koos waren altijd een groot feest. Hij had zoveel succes en hij kreeg zoveel respect terug dat niet alleen hij, maar ook ik energie kreeg van die optredens. Koos was echt onvermoeibaar, hij vond het geweldig om te zingen. Dat was zijn grootste passie. Nu de mensen Koos, net als ik, moeten missen, hoop ik dat zij aan hem terugdenken als een artiest die er voor iedereen wilde zijn. Hij kende geen onderscheid. Ik zie nu pas hoe lief hij eigenlijk was, nu hij er niet meer is. Niet alleen voor ons gezin en zijn vrienden, maar echt voor iedereen. Het maakte voor Koos geen verschil of je toiletjuffrouw was of de directeur van een groot bedrijf. Voor hem was iedereen gelijk. Daarom hebben we de Koos Alberts Awards in het leven geroepen. Koos wilde heel graag beginnende artiesten een steuntje in de rug geven. Hij vond het prachtig dat hij van zijn hobby zijn beroep had kunnen maken en dat geluk gunde hij een ander ook. Jaloezie was hem vreemd. Dit jaar werden de awards voor de eerste keer zonder hem uitgereikt. Op het moment dat ik iedereen welkom wilde heten, ging het alarm in de zaal twee keer af. Toeval bestaat niet, dacht ik. Het was net alsof Koos ons wilde laten weten dat hij er bij was en genoot omdat hij zag dat wij genoten. Dat was Koos ten voeten uit. Ik ken geen mens die meer aan anderen dacht dan hij. Met die instelling ga ik ook deze kerst in. Ik volg mijn eigen weg op mijn manier en ondanks mijn grote verdriet voelt dat goed. Kerst is een feest van liefde en samenzijn, elkaar iets gunnen en dankbaar zijn voor wat je hebt. Dat paste precies bij Koos en ik zet het voort. Het zullen mooie dagen zijn, samen met de kinderen en kleinkinderen. Aan tafel zullen we als vanouds grapjes maken terwijl we aan het gourmetten zijn met onder meer de beroemde gehaktballetjes met spek, zoals opa ze altijd maakte. De herinneringen zullen blijven en wat hij heeft gegeven, koesteren we voor altijd in ons hart. Fijne kerstdagen.
