Linda zei nee tegen Patrick Swayze en Robert Downey jr.

27/11/2014

Na vier jaar is Linda de Mol weer als actrice te zien op het witte doek. Zij keert terug als Cheryl Morero in de tweede bioscoopfilm van de immens populaire Gooische Vrouwen.

Linda vertelt over zichzelf en en de nieuwe Gooische Vrouwne-film middels de volgende negen vragen.

Jarenlang riepen jullie geen sequel te willen maken. Zijn jullie overstag gegaan voor de fans of voor je zelf?

“Allebei een beetje. We mijmerden zelf ook wel heel vaak over een tweede deel, als we elkaar weer zagen: 'wat hadden we toch een geweldige tijd he, jammer dat het voorbij is'. En dat was toch met enige regelmaat. Uiteindelijk hebben we op een vakantie samen een idee gekregen dat voor ons gevoel een nieuw deel rechtvaardigde. Pas toen merkten we hoe hard we de dames eigenlijk allemaal misten.”

Hoe groot is de druk, na het enorme succes van deel 1?

“Gigantisch: hoe moet je over de best bezochte Nederlandse film van de afgelopen drie decennia heen gaan? Maar dat is ook niet ons doel. We weten sowieso dat we met deze film een heel grote groep fans heel blij maken. En verder zien we wel wat er gebeurt.”

De serie is inmiddels vijf jaar gestopt. Merken jullie dat mensen die seizoenen nog vaak terug kijken?

“Het is wel een serie die zich daarvoor leent, ja. Ik hoor best vaak van fans dat ze op regenachtige zondagen toch weer een boxje erbij pakken. Er zijn een paar van die series waar je toch altijd weer in blijft hangen als je langs een herhaling zapt: dat geldt ook voor Friends, of Sex And The City. We zaten toen de vorige film uitkwam natuurlijk wel op het toppunt van de hype rond Gooische Vrouwen. Ik kan niet goed inschatten of dat effect er nog steeds is.”

Wat biedt dit deel dat de vorige film niet had?

“Het is best lastig om een speelfilm te maken van een serie, want je moet rekening houden met alles dat op televisie is gebeurd. Je kan niet opeens een heel andere kant opgaan, of personages opeens een heel rare nieuwe eigenschap geven. Bovendien weten de fans echt álle details. Maar met deze film gaan we meer de diepte in dan de vorige keer. De dames zijn allemaal wat ouder geworden, net zoals wij ook wat ouder zijn. We hebben als vriendinnen in het echte leven de afgelopen jaren heel veel meegemaakt. Ik denk dat je dat ook echt wel proeft in de film.”

Kan je dat uitleggen?

“We hebben allemaal de afgelopen jaren op privégebied van alles meegemaakt: er zijn geliefden gestorven, qua relaties is er een heleboel veranderd. En dat heeft onze vriendschapsband heel erg versterkt. Dat geldt ook voor de personages in de film. Ik geloof oprecht dat de vriendschappen in je leven bepalen hoe gelukkig je in het leven bent. Huwelijken of relaties kunnen kapot gaan: er zijn genoeg vrouwen van onze leeftijd die er opeens alleen voor staan. Vriendschap met mensen die je al zo lang kent, is wat je dan overeind houdt.”

Heb jij nog zoveel vrienden uit alle fasen van je leven?

“Ik heb een hechte groep van vijftien vriendinnen, die ik ken uit alle momenten van mijn leven ja. Ik ken er nog eentje van de kleuterschool, daar ben ik inmiddels 46 jaar bevriend mee. Tjitske, Lies en Susan ken ik pas sinds Gooische Vrouwen, regisseur Will Koopman sinds Spangen. Het zijn allemaal heel verschillende vrouwen. Maar wat ons bindt is dat we allemaal onafhankelijk zijn, en dat we allemaal een flinke dosis zelfspot hebben. We kunnen heel erg om onszelf lachen. En als het mis gaat bij iemand, dan sluiten de gelederen zich gelijk: wie kan helpen, waar kunnen we iets betekenen voor elkaar?”

Als actrice speel je altijd in producties van Talpa, het bedrijf van je broer. Zou je nooit eens uit die comfortzone willen treden?

“Ja, dolgraag! Maar die kansen dienen zich nooit aan. Misschien bestaat bij castingdirectors toch het vooroordeel dat ik alleen maar in dingen wil spelen die ik zelf heb bedacht. Het gebeurt maar zeer zelden dat ik iets anders krijg aangeboden, ook een heel andere hoek. Een jaar of tien terug heb ik in Duitsland een paar tv-dingen gedaan. Ik heb toen een keer een aanbod moeten afslaan voor een film met Patrick Swayze en Robert Downey jr. Ik had mijn rechterarm gegeven om mee te doen, maar ik had opnames voor Miljoenenjacht. Daar kwam ik niet onderuit.”

Je bent dit jaar vijftig geworden. Een moment voor reflectie?

“Nee, helemaal niet eigenlijk. Ik ben sowieso iemand die zich elke paar jaar bezint op wat ik nou verder eigenlijk wil. Ik wil niet voor langere tijd vastzitten aan contracten: als zich iets nieuws aandient, wil ik de mogelijkheid hebben daar ja tegen te zeggen en mee aan de slag te gaan. Ik ben geen mens voor langetermijnplanning. Dat brengt natuurlijk ook een risico met zich mee. Misschien dat het binnenkort opeens helemaal klaar is, wie zal het zeggen.”

Denk je dat echt? Zijn er wel eens dingen van Linda de Mol die mislukken dan?

“In de periode dat mijn broer Talpa begon heb ik best veel programma's gemaakt waar ik nog steeds achter sta en waar ik nog steeds niet van begrijp waarom ze niet aansloegen. Het programma Home Run was in Duitsland een enorme hit, maar in Nederland keek niemand er naar. Na vijf afleveringen is het geruisloos van het scherm verdwenen. Het heeft altijd met zoveel factoren te maken, toen ook. Maar die periode heb ik wel als een persoonlijk falen beschouwd, ja. De laatste jaren heb ik dat soort flops niet meer gehad. Maar dat maakt percentueel gezien de kans best groot dat ik binnenkort weer iets ga doen dat niet aanslaat.”