Miljuschka Witzenhausen weigert in angst te leven

06/07/2019

Miljuschka Witzenhausen gaat 'vrij nuchter' om met de constante dreiging dat haar of haar moeder Astrid Holleeder iets wordt aangedaan door oom Willem Holleeder. 'Ik weiger om mijn leven nog langer door angst te laten vergiftigen. Of om maar half te leven. Ik leef voluit, en wil daarin ook een voorbeeld zijn voor mijn kinderen, anders heb ik sowieso al verloren,' zegt ze.

De 33-jarige Miljuschka zegt het leven mooi te vinden, er veel waarde aan te hechten en er ook zo lang mogelijk te willen zijn voor haar twee kinderen. ‘Dus ik kijk dertig keer vaker over mijn schouder dan een ander, en overweeg zorgvuldig alles wat ik in de buitenwereld doe. Maar als dat niet genoeg is; kóm dan maar,’ aldus de presentatrice, schrijfster en tv-kok.

Het schrikbewind van oom Willem en alle gebeurtenissen in haar familie heeft haar leven getekend. Miljuschka kan zich daardoor naar eigen zeggen ‘heel makkelijk uitzetten’. ‘Ik schiet in een soort mummiestand. Ik ben kennelijk zo gewend mijn emoties uit te schakelen dat ik ook nooit droom. Als dat heel soms toch gebeurt, zijn het nachtmerries. Die gaan over mijn moeder.

Nu Willem Holleeder tot levenslang is veroordeeld is ook Astrids vonnis uitgesproken, zeggen Astrid en Miljuschka. Beiden gaan ervan uit dat zij in opdracht van Willem zal worden vermoord. ‘Ik laat het idee bijna nooit toe, maar het zou voor mij een heel grote klap zijn”, zegt Miljuschka. ‘Mijn moeder en ik zijn zo hecht, met niemand anders kan ik delen wat wij hebben meegemaakt. Ik kan zo solitair leven doordat ik haar heb. Vroeg of laat verliest iedereen z’n ouders, maar voor mij is het heel reëel, zeker nu mijn moeder vaker de straat op gaat.’

‘Het naarste van alles is dat ik weet hoe het zal gaan,’ gaat ze verder. ‘Dat ze op een dag koud op straat zal liggen. En dat haar lichaam een bewijsstuk wordt. Ik vind het heel erg dat ik niet kan voorkomen dat zij zo’n respectloos einde tegemoet gaat. Als mijn moeder wordt vermoord, is dat niet alleen een persoonlijk verlies voor ons, maar voelt het ook als verliezen.’