Saskia Noort als jong meisje verkracht

20/10/2017

Saskia Noort heeft in een open brief aan de Volkskrant geschreven dat zij vroeger verkracht is door haar buurman.

De schrijfster heeft 35 jaar haar mond gehouden omdat ze bang was dat ze niet werd geloofd wegens het gebrek aan bewijs, zo staat in de brief te lezen: 'Ik was bang voor ongeloof en het verdriet van anderen. Ik zweeg omdat ik zelf verteerd werd door twijfels. Was het wel echt een verkrachting?', schrijft ze.

Het gaat mis op een avond wanneer Saskia in de tuin zit met haar buurman, terwijl haar vrienden binnen zitten: '14 was ik en op een plek waar ik niet hoorde te zijn in een te kort rokje. Ik had gedronken en ik deed stoer tegen mijn veel oudere buurjongen, die eigenlijk een man was. Hij dwong me in de tuin tegen de grond, rukte mijn rokje af en onderbroek uit. Gooide het over de schutting en drong bij me binnen. Op de achtergrond klonk Tonight is the Night van Betty Wright. Ja, de waarheid is vaak ongeloofwaardiger dan de leugen', beschrijft ze de vreselijke gebeurtenis.

Terwijl de buurman Saskia hardhandig op de grond duwt en haar verkracht, doet Saskia niets. 'Om hulp vragen was makkelijk geweest. Gillen, schreeuwen, trappen, bijten. Maar ik deed niets. Ik liet hem inbeuken op mijn lichaam en dacht vooral aan mijn onderbroek aan de andere kant van de schutting'. 

Nadat het klaar was, besloot ze dat er niets was gebeurd: 'De schaamte was enorm, maar niet zo groot als de schuld. Ik had erom gevraagd, door te lachen om zijn grapjes en te flirten, door voor dit rokje te kiezen en door te fantaseren over hoe het zou zijn, de eerste keer. Toen ik uiteindelijk de moed vatte naar binnen te glippen, de trap op en kleren van mijn vriendin had aangetrokken, besloot ik dat het niet gebeurd was. Ik haalde de morningafterpil en zweeg, zelfs toen mijn moeder de verpakking vond, zelfs toen een vriendin me toevertrouwde dat dezelfde buurman haar had geprobeerd aan te randen', legt ze uit. 

Enkele jaren geleden besluit Saskia haar omgeving toch te vertellen wat haar is overkomen. 'Ik praatte en alles waar ik al die jaren bang voor was, gebeurde. Ik werd niet geloofd, het was mijn eigen schuld, dit was geen echte verkrachting, ik wilde zeker aandacht, het kon niet waar zijn, want waarom vertel je zoiets nu pas? Je gaat toch niet weer over die verkrachting beginnen? Ik wilde dat ik was blijven zwijgen, dat ik de woorden terug kon nemen, ik wilde weer doen alsof het nooit was gebeurd. Want dit verhaal is het veiligst bij mij, het geheim in mijn donkere nacht', zo besluit ze de brief.