Column Marc van der Linden

25/11/2019

Soms kunnen tv-interviews wonderen verrichten. Toen koningin Beatrix in de jaren tachtig meer van zichzelf liet zien in een documentaire, vergrootte dat meteen haar populariteit. We zagen haar in haar atelier aan het beeldhouwen, aan het roer van de Groene Draeck, en op vakantie. We hoorden haar zoons zeggen: ’Hoe zwaarder de hoofdpijn, hoe groter de lach.’ Bij koning WillemAlexander ging het op dezelfde manier. De mensen waren lovend over de koning, die zijn emoties had durven tonen in een interview rond zijn vijftigste verjaardag. Een mens op de troon, dat is wat we tegenwoordig willen. Geen wonder dat prins Constantijn toen hij vijftig werd nagenoeg dezelfde vragen kreeg als zijn broer en hij op dezelfde punten – over zijn vader en broer – emoties toonde. Een televisie-interview is echter zeker niet altijd een goede zet.

Toen prins Charles zijn buitenechtelijke relatie met Camilla Parker Bowles wilde opbiechten, deed hij dat op tv. Het creëerde iets van sympathie voor de prins, maar die werd teniet gedaan door het tv-interview dat prinses Diana daarna aan het BBC-programma Panorama gaf. De cameraploeg en de journalist waren via de achterbak van een auto haar woning in Kensington Palace in gesmokkeld en daar gaf ze haar vernietigende interview over Charles en het Koningshuis. De wereld zag een gebroken vrouw en toen Diana anderhalf jaar daarna overleed, sloeg die trieste gebeurtenis om in haat richting het koningshuis. Ruim twintig jaar werkten de Britse royals om dat bij te werken. En dat lukte, dankzij ’t respect voor Elizabeth en ook Camilla, die langzaam maar zeker, en vooral met hard werken, een beetje populair wist te worden. Het interview van prins Andrew maakte alles echter weer kapot. De koningin gaf zelf toestemming voor het interview, maar de vraag is of ze de gevolgen wel heeft kunnen overzien. Haar zoon presenteerde zich als een pompeuze, arrogante man die zich in een zaal met muren van bladgoud wel wilde laten interviewen. Nota bene haar eigen zoon – volgens velen haar favoriet – ontmaskerde de Queen als een moreel gezien lege vrouw die het maar om één ding te doen was, het aanzien van de familie herstellen. Want in plaats van enig medeleven te tonen met de vrouwen die, meestal nog minderjarig, door zijn vriend waren misbruikt, sprak Andrew alleen maar over hoe handig het was geweest om bij Epstein te kunnen logeren als hij afspraken had in New York, en over hoe hijzelf de eer van zijn familie had beschadigd. Zijn ‘ik herinner me niet dat ik deze dame ooit heb ontmoet’ leek op Bill Clinton’s ‘ik had geen seksuele relaties met die vrouw’. En wat te denken van zijn opmerking dat zijn ‘oordeel (over Epstein, mvdl) waarschijnlijk werd gekleurd door de neiging om te eervol te willen zijn’. Te eervol? Voor een veroordeelde pedofiel? En dan de vragen die níet gesteld werden: waarom werd Andrew niet aan de tand gevoeld over het geld dat hij bij Epstein regelde voor zijn in schulden verkerende ex-vrouw? Kreeg Andrew misschien nog meer van Epstein dan de 15.000 dollar die hij voor Fergie regelde en bleef hij daarom eervol? Ik had het gevoel dat ik naar iemand keek die niet bezig was zaken op te biechten maar juist nog meer af te schermen…