Column Marc van der Linden

11/10/2019

Er gaat geen dag voorbij of ik lees ’n aantal Engelse kranten. The Daily Mail, The Guardian en The Telegraph zijn daarbij favoriet. Waarom? Omdat ze van een droog plakje begrafeniscake altijd een lekker gebakje weten te maken. En omdat ze supergoed geïnformeerd lijken. Zeker als het om de Britse koninklijke familie gaat, lijken de journalisten geen detail te missen. Alle feiten worden genoemd, inclusief smeuïge finesses. Heeft prinses Anne, die als extreem zuinig bekendstaat, weer eens een ensemble aan dat ze bijna vijftig jaar geleden kocht, dan staan alle foto’s erbij van andere gelegenheden waarbij ze het droeg. En heeft Kate Middleton een ladder in de panty, dan is die ladder vanuit vijf verschillende hoeken gefotografeerd. Sowieso is in een mum van tijd bekend welke designer ze droeg en wat ze ervoor betaald heeft.

De Britse pers ontdekt ook feiten over de royals die minder fraai zijn. Je kunt zeggen dat koningin Elizabeth’s regering schandaalvrij is, maar ze is allesbehalve kritisch geweest op haar familieleden. Die mochten commissies opstrijken van schimmige deals en in zee gaan met familieleden van dictators, zonder dat Elizabeth ooit leek te zeggen: hiermee schaad je het aanzien van de Kroon. De Britse media legden in prachtige reconstructies vast hoe bijvoorbeeld prins Andrew zijn villa verkocht aan de schoonzoon van Nursultan Nazarbayev, die van 1990 tot 2019 president van Kazachstan was. Hij werd steeds met 98 procent van de stemmen herkozen en er waren nooit mensen die het tegen hem wilden opnemen. Inmiddels is er een opvolger, maar achter de schermen zou hij nog steeds de baas zijn. Zijn schoonzoon kocht Sunninghill Park, de enorme villa die Elizabeth had laten bouwen als huwelijksgeschenk voor haar zoon Andrew en Sarah Ferguson. Ze hebben in het huis met zes ontvangstkamers, twaalf slaapkamers en twaalf badkamers slechts een jaar gewoond. Het hing als een molensteen om de nek van de prins, die het inmiddels compleet overwoekerde en deels in elkaar gestorte huis jarenlang te koop had staan voor 12 miljoen pond. Totdat de ’zakenman’ uit Kazachstan er zomaar ineens 15 miljoen voor neertelde. Zulke artikelen kan men nergens zo goed lezen als in Engeland. Feiten, een vleugje venijn en bovenal een zeer onderhoudend artikel. Maar er is ook een andere kant. Een deel van de pers plaatst afluisterapparatuur, filmt stiekem en gebruikt alles volgens een eigen agenda. Als een paar journalisten vinden dat Meghan niet deugt, zullen ze net zo lang voorbeelden blijven geven – verzonnen of aangedikt – totdat het Britse publiek haar volledig uitkotst. De nuchtere lezer uit Nederland zal het sneller opvallen dan de Brit, die nu eenmaal aan pittige krantenkoppen is gewend en daar ook van houdt. In Nederland kiezen we vaak voor de underdog. Ik houd mezelf steeds vaker voor: als de chique Guardian er niet over schrijft, is er waarschijnlijk niks aan de hand.