Groene toekomst
12/04/2023
Deze column is gepubliceerd in Weekend nummer 14
Toen koningin Elizabeth’s regeringsjubileum eraan zat te komen, ontstond er een mooi initiatief. Plant overal bomen als aandenken aan het zeventigjarige regeringsjubileum. Het brengt mensen bijeen om de klus te klaren, het levert generaties zuurstof op én een zichtbare herinnering: ’weet je nog, toen Elizabeth koningin was en 70 jaar op de troon zat?’
Door Rick Evers
Het project heet The Queen’s Green Canopy, vrij vertaald het groene baldakijn van de koningin. Zo’n koninklijk afdak uit vervlogen tijden, dat wij alleen nog in de Ridderzaal hadden, als overkapping van de koninklijke troon. Het project is nu ten einde gekomen. Elizabeth is niet meer. Haar zoon Charles zit nu op de troon. Hij zal het initiatief van zijn moeder erg gewaardeerd hebben. Hij was al met milieu en ontbossing bezig voor de politiek ernaar kraaide. Heel symbolisch plantte hij afgelopen week de laatste boom in het project. Dat deed hij samen met zijn opvolger, prins William, de prins van Wales, bij Sandringham House in Norfolk.
De allereerste boom werd ook door het staatshoofd en de prins van Wales geplant: door koningin Elizabeth en prins Charles, twee jaar geleden bij Windsor Castle. Het planten van bomen hoort in een lange koninklijke traditie die ook in Nederland bekend is. Het doet ook denken aan die andere traditie, Boomfeestdag. Het planten van bomen als symbool voor nieuw leven. Heel symbolisch ging Máxima in maart 2012 na een beladen herdenking toch nog naar de geplande Boomfeestdag in Cuijk. Nog in de zwarte outfit, met parels en glanzend zwarte hakken. Eerder die dag was Máxima in het Belgische Lommel aanwezig bij de herdenking van de 28 dodelijke slachtoffers – voornamelijk schoolkinderen – van een busramp. In Cuijk werd de herinnering levend gehouden door het planten van 28 bomen.
Een ander plantmoment: herinnert u zich nog dat rond de inhuldiging van koning Willem-Alexander in elke gemeente koningslindes werden geplant? Bomen zijn het symbool voor groei, van toekomst. De jonge boompjes groeiden in de afgelopen tien regeringsjaren langzaam uit tot ere lindebomen. Als je goed oplet, kom je oudere exemplaren tegen. Niet van rond Willem-Alexander’s inhuldiging natuurlijk. In Nederland begon deze traditie bij de inhuldiging van zijn overgrootmoeder Wilhelmina, toen ze als jong bloempje in 1898, op achttienjarige leeftijd, tot koningin werd gekroond. Een traditie die bij Juliana en Beatrix ook werd herhaald.
Het planten van bomen komt ook geregeld terug in het werkzame bestaan van een royal. Bij staatsbezoeken wordt er geregeld één geplant. Met een symbolisch koninklijk schepje aarde. Niet als het aan Beatrix ligt. Op Curaçao zag ik haar een paar jaar geleden spade na spade over de wortels gooien. Typisch Beatrix.
Wie trouwens een dagje Den Haag doet, komt via winkelstraat Noordeinde langs het werkpaleis van de koning en koningin. Maar ga ook eens naar de achterkant, naar de Prinsessentuin, die is opengesteld voor publiek. Via de Molenstraat is er een ogenschijnlijk doodlopend steegje, maar wie op de knop drukt, wordt door de Koninklijke Marechaussee doorgelaten in een steegje dat uitkomt in de tuin achter het paleis. Daar ziet u ook het prachtige gebouw van het koninklijk huisarchief en de achterkant van de koninklijke stallen. Met een beetje geluk kunt u Amalia er zien paardrijden. En er staat een koningslinde, geplant door Beatrix zelf. Voor de volgende generatie.
Die heeft trouwens ook al eens bomen geplant. Daags na haar achttiende verjaardag plantte Amalia een boom – weer een koningslinde – bij de Raad van State. De eerste keer van vele die zouden gaan volgen, schreven sommige media. Niets is minder waar. Ik ontdekte jaren geleden in de bossen rond Het Loo een rijtje van drie jonge boompjes. Met bordjes erbij. Geplant in 2016 door achtereenvolgens Amalia, Alexia en Ariane. Even verderop nog een rijtje, geplant door Willem-Alexander, Friso en Constantijn. Ook als de koninklijke boomplanters er misschien niet meer zijn, houdt het groen de herinnering levend…
Beeld: Chris Jackson
Deze column is gepubliceerd in Weekend nummer 14. Dit nummer bestellen kan hier. Liever online lezen? Klik dan hier.
